Hiç Dört Dakikada Vesikalık Fotoğraf Olur Mu?
Kışın ortalarında Aralık ayının biraz kapalı, bunaltıcı ve hatta sıkıcı havası
içinde geçen günlerdi. Kış biraz nazlanarak gelmiş ama kışlığını da beraber
getirmişti. Gelen kışla birlikte tüm tabiat büyük bir uyuşukluğa ve anlaşılmaz
bir sessizliğe bürünmüştü. Ne kuşlar eskisi gibi neşeyle ötüşüyor ne de insanlar
eskisi gibi köşe bucak geziyordu. Herkes kapalı bir yerde, tüm kuşlar da
yuvalarındaydı. Sokaklarda pek az insan vardı. Sokakta olanlar ise dışarı çıkmak
için önemli bir mazereti olanlar ve tüm işi sokakta olanlarla sokağı ev yapmış
olanlardı.
Pek ıssız olmayan bir sokaktan önemli bir işimi görmüş, yorgun ve biraz üşümüş
olarak evime dönüyordum. Evimde beni bekleyen birilerinin, sıcak bir sobanın
belki bir bardak çay bulacağımı biliyordum. Tüm bu düşünceler içinde şuursuzca
yürürken biraz ileride çöpün içerisinde bir şeyler karıştıran, karanlıktan ne
olduğu tam anlaşılmayan bir hareketlenme fark ettim. Bütün düşüncelerim dağıldı
ve o hareketliliğe dikkatim toplanmaya başlandı. Yaklaştıkça belirsizlik
dağılıyor, onun artık bir şey olmaktan çıkıp vücut bulduğunu, daha da
yaklaştıkça nihayet gördüğüm şeyin bir insan olduğunu anladım.
Gördüğüm kişinin karanlık arasında pek seçilmemekle birlikte dağınık saçlı
yırtık pırtık kalın bir elbisesi vardı. Yüzü pek seçilmiyordu ancak onun esmer
yüzlü, çökmüş omuzları, pek kısa olmayan bir boyu, tahminen 40-45 yaşlarında
birinin olduğunu görebiliyordum. Kendi kendine bir şeyler konuşuyor, sorular
soruyor sonra gülüyordu. Ben ise tüm bu olanları görüyor ve duyuyor olmakla
birlikte içimde biraz korku biraz endişe vardı. Yolumu değiştirmeyi bir an
düşünmedim değil. Fakat birden aklıma “korktuğun şeyden kaçarsan onun senin
üzerine daha çok geleceği” geldi. Yürümeye devam ettim. Onun yanından geçerken
konuştuklarını tam olarak duymaya başladım. Elinde tuttuğu bir kağıda bakıyor,
sonra bir şeyler söylüyor ardından da gülüyordu. Belli ki okuma-yazma biliyordu
ve okuduğu şey ona ya komik ya da mantıksız geliyordu ki okuduktan sonra da
gülüyordu. Ben tüm bunları görüp, düşünürken o birden bire beni fark ederek
bana:
? “İşte soralım doğru mu? Diye” dedi. Sesi normal insanlarınki gibi ama
konuşması hiçte normal görünmüyordu. Bazen gülerek konuşuyor, bazen sesini
yükseltiyor sanki karşısındakini dövecek gibi konuşuyordu. Sonra devam etti.
Bense hiçbir şey anlamamış boş gözlerle ona bakıyordum.
? “Hiç dört dakikada vesikalık fotoğraf olur mu? Yauv” dedi, arkasından
“haah hah diye bir kahkaha attı. Bende bu beklenmedik alakasız soru karşısında
biraz şaşırmış biraz da içimdeki endişeden olsa gerek ne diyeceğimi bilemeyerek
cevap verdim:
?“Tabii ki olmaz.” Dedim. Ancak bunun mümkün olduğunu pek tabi ben
biliyordum çünkü teknoloji bunu mümkün kılıyordu. Belli ki o bu teknolojiden
bihaberdi.
Elinde tuttuğu kağıdı artık görüyor, onun ne olduğu konusunda kafamda bir şeyler
tam olarak beliriyordu. Elinde tuttuğu şey bir fotoğraf firmasının reklam
kağıdıydı. Dört dakikada vesikalık fotoğraf çekilebileceğini yazıyordu. Herhalde
onu birisi çöpe atmış bir tesadüf olarak onun eline geçmişti. Belli ki çok ilgi
çekici bulmuş ama buna inanmamıştı. Bunun böyle olmadığını, olmayacağını da
birine – tesadüf olarak oradan geçmekte olan bana- onaylatmak istiyordu. Bende
bile bile yalan söyleyerek onu tasdik ettim. Durup ona bunun olabileceğini
anlatmak istemedim. Yürümeye devam ettim ancak kafam hala birkaç adım önce
konuştuklarımızdaydı. Kim bilir bu kişinin başından neler geçti ki bu hale
düştü. Küçükken okula gittiği belliydi çünkü elindeki kağıdı okuyabiliyordu.
Sonra ne olduysa olmuş bu hale gelmişti. Ben tüm bunları düşünerek yoluma ağır
ağır devam ettim. Sonra birden aklımdan şu geçti. “İyi ki elindeki kağıtta
insanoğlunun Mars’a araç gönderdiği yazmıyordu, yoksa buna hiç!
inanmaz daha çok gülerdi herhalde.”