“Bir gün gideceğim ben, mutlaka gideceğim, kalamam ve bu yüzden söz veremem sana. Ben sev diyemem ama yanında olmak isterim. Ama git dersen, böyle yapamam dersen şimdi giderim” dedi.

Güldüm! Sevdiğine nasıl git der yürek? Yürek git demezse, dil gerçekten nasıl git diyebilir? “Sen kafana takma bunları sevgili, ben de seni, yanımda durduğun kadar severim. Sonra canım acır diye çekinme. Zaten kim kimin yanında ömürlük kalmaya söz verebilir?”

Sen gülmedin! Ama düşündün… Aklına yatmış olmalı söylediklerim. En azından vicdanını biraz olsun hafiflettin. Şimdi bir çekmecede duruyor kıyafetlerin, bir çekmecelik yer işgal edersen hayatımda, daha az yara alacağımı düşünüyorsun muhtemelen. Çocuk gibisin….

Gülümsüyorum kendini benim yanımda ama benden uzak tutmaya uğraştığını gördükçe. Tuhaf bir gel git meselesi seninki; üstelik hiçbiri benimle ilgili değil, biliyorum.

Ne şimdi burada kalışın, ne gideceğin gün gidişin benimle ilgili olmayacak. Bütün hepsine hazırlıyorum kendimi. Aslında hazırlamak da denmez, sadece biliyorum….

Bildiklerimden korkmam, çok zarar görmem, kollarım kendimi. Bilebildiğim sürece kendimi güçlü tutarım. Hazırlıksız yakalanınca düşer gardım, onda da soğukkanlı olmaya çalışırım ama bilmem ki ne kadar başarırım?

Ama senin gideceğini biliyorum. Bilmek beni güçlendiriyor. Kedimin de benden önce öleceğini biliyorum eğer şartlar farklı olmazsa ama bu onu sevmeme engel olmuyor.

Gideceğim diyorsun gülümsüyorum. Git ne zaman istersen, git ve mutlu ol. Eğer gittiğin yerde keyfin yerindeyse, ne mutlu sana, hayatının amacını başarmışsın demektir.

Sen beni düşünme! Ben her sabah uyandığımda seni bir kerelik seviyorum. Akşam olup hava kararınca bir paket sigara gibi seni içime çekip bitiriyorum. Sonra ertesi sabah yeni bir paket açıyorum. Yeniden içmeye başlıyorum. Tek günlük seviyorum seni. Her sabah yeniden ve tek seferlik seviyorum.

Gittiğin gün şöyle yazacağım ajandama: “Bugün sigara gibi, seni sevmeyi bırakıyorum!”

Candan Ünal