Bazen öyle şeyler olur ki yaptıklarımızdan ya da düşündüklerimizden pişman olup bir daha yapmayacağım veya bir daha böyle düşünmeyeceğim deriz ama gene de farkında olmadan bu tip davranışların içinde kendimizi buluruz.

Bu durumu aşamadığımız zamanlar olur.

Örnek verecek olursak çoğumuz etrafımızdaki tanımadığımız kişiler hakkında hep önyargılıyızdır. İnsanların dış görünüşlerine, konuşma tarzına, davranışlarına bakıp daha ilk günden onlar hakkında önyargılı düşüncelerimiz devreye girer.

Halbuki iyice tanıdıktan sonra karar versek, yorum yapsak daha iyi olur.

Çünkü çoğu zaman başta kurduğumuz önyargının yanlış olduğunu görüp pişman oluruz.

Yeri gelir kendimize kızarız niye böyle düşündük diye. Ama bu kızgınlığımız, pişmanlığımız geçicidir. Kendimizi kontrol etmeyi başaramadığımız için bir sonraki olayda da aynı duyguları yaşarız.

Durum böyle olunca hayatımızda pişmanlıkların yeri daha fazla oluyor.

Ama nedense çoğu kez bu zinciri bir türlü kıramayız. Ya da kırmaya korkarız orasını tam bilmiyorum... Bildiğim tek bir şey var; o da ne olursa olsun bu zinciri kırıp insanlara cana yakın bir şekilde yaklaşarak onların içindeki iyiyi ortaya çıkararak onlara en güzel şekilde davranmalıyız. Hiçbir zaman unutmayalım ki;

HER İNSAN DEĞERLİ VE ÖZELDİR.

Herkesin kendine göre bir dağı vardır ve herkes kendi dağında yaşar mevsimleri. Senin güneşin yakamaz beni, benim kışımla da sen asla zatürree olamazsın.
Şimdi çık kendi dağına, ayakkabılarını çıkar ve koş. Doludizgin koş! Arkana bile bakma koşarken. Bakma; çünkü arkanda hiç kimse yok! O dağ sadece senin. Ayağını basmadığın hiçbir şer kalmasın. Her yerini ezbere bil bu dağın. Yeni ağaçlar dik dağına. Ağaçlarla yeşile boya.
Gururla dolaş. Adımların hep büyük olsun. Büyük yaşa! Hiçbir zaman korkutmasın ölüm seni ve daima emin ol; sen ölmeden kimse gelmeyecek senin dağına. Ölünce gelecekler ve: "Burada koca yürekli bir dağcı yaşardı." Diye yazacaklar senin zirvelerine; ama bu senin umurunda bile olmayacak. Sen zaten senelerce koca bir dağcı olduğunu bilerek yaşamıştın.