(1853-1928)

Arnhem'de (Hollanda) doğdu ve Leyden Üniversitesi'nde okudu.

19 yaşında Arnhem'e döndü ve bir yandan Maxwell'in elektromanyetizma teorisini ışığın kırılma ve yansımasının ayrıntılarını açıklayacak şekilde genişleten bir doktora tezi hazırlarken, oradaki lisede öğretmenlik yaptı.

1878'de Leyden'de, Hollanda'da ilk kez oluşturulan teorik fizik profesörlüğüne atandı ve burada Haarlem'e taşınıncaya kadar 34 yıl kaldı.

Lorentz, Maxwell'in kuramını yeniden formüle etmeye ve basitleştirmeye devam etti ve elektromanyetik alanların atomcul düzeydeki elektrik yükleri tarafından yaratıldığı fikrini ileri sürdü.

Atomların ışık yayması ve değişik optik olayların atomlardaki elektronların hareket ve etkileşmeleri ile açıklanabileceğini önerdi.

1896'da öğrencilerinden Pieter Zeeman'ın bir manyetik alanda ışıma yapan atomların yaydığı tayf çizgilerinin, birbirlerinden az farklı frekanslardaki bileşenlere yarıldığını keşfi, Lorentz'in çalışmalarını doğruladı ve 1902'de her ikisine de Nobel ödülünü kazandırdı.

Bir referans sistemindeki elektromanyetik nicelikleri, birinciye göre hareket eden bir başka referans sistemindeki değerlerine dönüştüren denklemleri, Lorentz'in ilk kez 1895'te bulmasına rağmen, bunların önemi ancak 10 yıl sonra Einstein'ın özel görelilik kuramıyla anlaşıldı.

Lorentz (ve ondan bağımsız olarak İrlandalı fizikçi G. F. Fitzgerald), Michelson-Morley deneyinin negatif sonucunun, gözlemciye göre yapılan hareket doğrultusundaki uzunlukların büzüleceğim kabul ederek açıklanabileceğini öne sürdü.

Daha sonraki deneyler, bu tür büzülmelerin gerçekleştiğini, fakat bunların Michelson-Morley sonucunun gerçek sebebi olmadığını, bu sebebin evrensel bir referans sistemi görevi görecek bir "esîr"in bulunmaması olduğunu gösterdi.