Hoş Geldin Ölüm

Ölmek…Ya da yeniden doğmak.....

Ne tuhaf bir duygu değil mi ölmek? Aslında bu şekilde, yani kırk yaşımda öleceğim aklımdan hiç geçmiyor değildi hani. Babam da işte benim gibi bu yaşlarda kalp krizi geçirerek ölmüştü. Doktorlar bu hastalığa irsi diyorlar, bana göre de kaderin ölümüme taktığı bir isim. Bundan bir ay önceydi. İlk kez o zaman anladım kalbimden rahatsız olduğumu. Bir akşam otururken evde, önce mengeneyle sıkılmış gibi göğsüm sıkıştı. Ardımdan kolum buza yatırılmış gibi uyuştu ve sonrada nefesim gitti . “Kriz geçirmişsin” dediler bana, zorla yetiştirildiğimiz hastanede.

Gerekli muayenelerin ardından önce anjiolar ve doktorların “Muhakkak bypass olmalısın” tavsiyeleri. İşte, hayatımda en zor verdiğim karardı bu! Bir yandan doktorların “Ameliyat olmazsan her an ölebilirsin” sözleri. Bir yandan benim “Kaderimde ne varsa o olsun” inadım. Bilmiyorum belki de inadım, benim gibi hayatında hiç hastaneye gitmeyen birinin böylesine büyük bir operasyondan korkuyor olmasıdandı. Ya da ölümden hiç korkmuyorum oluşumdan.. Ama eşim, anam, kardeşlerim ve de doktorlarımın ısrarı beni ameliyat masasına yatmaya ikna etti.

Önce bir odaya aldılar beni. Sonra vücudumun her tarafını güzelce tıraş ettiler. Hani göğüs kafesimi baştan aşağı keserlerken sıkıntı olmasın diye. Ameliyata gireceğim sabah, odamda, eşim, çocuğum, anam, kardeşlerim hep gözü yaşlı. Ben de…

Bir saat sonra ameliyathaneye alınırken, içimde inanılmaz duygular vardı. Belki de akşama doğru gözlerimi açtığımda ailemi yeniden görecektim. Belki de bu son görüşmemizdi…

Saatler sonra...

Sanki bir rüyadan uyanıyor gibiydim. Fakat aynı anda kendimi boğuluyor gibi de hissediyordum. Ağzımdan, içeri giren bir boru, yüzümde oksijen maskesi. Ve puslu gözlerimin önünden hayal meyal geçen hemşireler...Ancak birkaç dakika kafamı toparladıktan sonra anlayabilmiştim ameliyattan çıktığımı. Acıyan yaralarıma rağmen sevinçliydim. Yeniden kavuşmuştum aileme. Zaten bypass olan çoğu hastanın ameliyatının hep başarılı geçtiğini biliyordum

Aradan bir gün geçmişti..

Viziteye gelip, beni kontrol eden doktorlardaki endişeli hal nedense bana korku veriyordu! Bir şeylerin yolunda gitmediğini hissediyordum. Nihayet meselenin ne olduğunu doktorların konuşmalarından anladım. Vücudumda ki bazı organlar eski faaliyetlerine bir türlü dönememişler!

Birkaç gün sonra, artık ben ölüme adım adım yaklaşıyordum. Zira kesilen yerlerim enfeksiyon kapıp, bazı organlarım su toplamaya başlamıştı. Bilincim yok gibiydi artık. Sanki bir rüyanın içerisinde yol alıyor gibiydim. Sadece doktorlardan zar zor izin alıp başımda Kur’an okuyan annemi duyuyordum. Ve en ürpertici olanı, ismimi görüyordum Azrail’in elindeki listenin en başında!

Beş gün sonra…… Azrail görevini tamamladı.

İşte şimdi sıra ben de..

Bir kış sabahı soğuk minarelerden okunan bu sala benim için. Buraya kadarmış dünyalığım. Buraya kadarmış nefesimin adedi. Demek ailemi son görüşümmüş ameliyat öncesindeki helalleşmemiz.

O gece hastanenin en soğuk odasında ağırlandım. Sonra bir hocanın ellerinde yıkanıp paklandım. Şimdi musalladayım boylu boyunca. Birazdan eller üzerinde taşınıp, geçici kabir ikemetgahıma indirileceğim. Demek ölüm böyle bir şeymiş.. Aniden gelip alan, yaşa başa bakmayan..Hani ölümden korkmuyorum da, ailemin özlemi şimdiden alev alev yakmaya başladı benliğimi. Evet ben öldüm artık. Öldüm… Dünyanın karmaşası, o koşuşturmacası hep geride kaldı. Yapacağım onca işlerin listesi bilmem hangi çöpe atılacak. Bekleyeceğim artık meleklerimi. Sağdaki meleğin kalemi mi çok yazar, yoksa soldakinin mi? Binlerce fiilsiz niyetim mi değer bulur, yoksa onlarca icraatım mı? Artık iş işten geçmiş, muhasebe elden gitmiş. Birazdan toprağa gömülen bir tohum olacağım. Ağır basarsa sevaplarım kardelenler gibi bembeyaz öte dünyaya başım dik yükselirim. Varsa hesap etmediğim günahlarım, kan kırmızı gelincikler gibi cehennem de açarım.

İşte, hoca az önce kıldırdı namazımı ve şimdi sevenlerimin elleri üzerinde mezarlığa getirildim. Çukurum kazılmış. Bembeyaz bir kefen içinde konulmadan çukuruma, kardeşlerimi, anamı, eşimi, dostlarımı görüyorum. Hepsi ağlıyor! Kimisi de feryat figan ediyor..... Ağlamayın ne olur… Zira ben yeniden doğmaya gidiyorum.En büyük aşkın vuslatına... Tamam belki ağlamalarınız özlemden, ayrılıktan yana. Ama dedim ya ben ölümden korkmuyorum ve şu an huzur içindeyim. Tam on sene önceydi ölümü sürekli düşünmeye başlayışım. Ne çok günlerim geçmişti mezarlıklarda o zamanlar. İnsanın ölümü en çok hatırladığı yer mezarlıklarmış. İşte ben nefsimin beni şehveti duygulara salan arzularını hep oralarda attım içimden. Oralarda hissettim ve kafamda resimledim ölümü ve sonrasını. Ve şimdi korkmuyorsam ölümden, şimdi yattığım bu yeri sağlığımda çokça ziyaretimdendir. Ölüm korkusu olanlara şiddetle tavsiye ederim. Oysa ki ölümü düşünmek sadece insanı ebedi hayatta değil, dünya hayatında mutluluğa eriştiriyormuş. Ben ölümü düşünmeye başladıktan sonra, önceden çokça değer verdiğim bir çok şeyin aslında ne kadar değersiz olduğunu anladım. Ölümü hatırladıkça her saniyenin bana bağışlanmış bir nimet olduğunu anladım. Dedim ya ölümden korkmuyorum.. Çünkü ben her sabahın, akşamında Yüce Yaratıcıya kavuşacakmış gibi yaşadım..

Mustafa Sakarya