Eski zamanlarda bir derviş, Ramazan ayında iftara da‘vet edilmişti. Yatsıya yakın evine döndü ve hanımından mümkünse kendisi için sofra hazırlamasını istedi. Hanımı “Sen da‘vette değil miydin? Ne yemeği bu?” deyince derviş “Sorma!” dedi, “Çok yersem arkamdan ‘Hâlis derviş değilmiş!’ diye konuşmalarından korktum, pek bir şey yiyemedim!”
Bunun üzerine karısı “Tamam!” dedi, “Sen şu akşam namazını kıl da, ben o arada sofrayı hazırlayayım.” Derviş “Ama...” dedi, “Ben akşam namazını orada kılmıştım!” Hanımı cevab verdi: “Sen arkamdan kötü konuşurlar diye pek yemek yiyemediğine göre arkamdan iyi konuşsunlar diye de namazı uzatmışsındır! Haydi, akşam namazını bir daha kılıver de, ben de o arada sofrayı hazır edeyim.” Bu îkāzdan sonra dervişin aklı başına geldi ve riyâ hastalığından kurtulup hâlis bir derviş oldu.