Hayvanlarını beslemeden önce insanın kendini doyurması yasaktır.
- Babil Talmudu, Berahot 40a

Her anne babanın bildiği gibi karınları acıkan bebekler acı acı ağlar. Çünkü onlara yemek verildiği ana kadar, karınlarının doyup doymayacağı konusunda herhangi bir ön bilgileri yoktur. Doğal olarak çocuklar büyüdükçe sabır sınırları yükselmeye ve gelişmeye başlar.

Aç hayvanların da bebekler gibi acı çektiklerini düşünebiliriz. Yetişkin bir insanın açlığını arzu ettiği zaman giderebileceği bilincinde olmasına karşın, hayvanın bu yönde herhangi bir ön bilgisi yoktur. Yahudi yasaları belki de bu yüzden hayvanların sabah erkenden, sahipleri kahvaltı bile etmeden doyurulmalarını emreder. Aynen bir bebek gibi, bir hayvanın açlık yüzünden çektiği ıstırap bir yetişkine göre daha fazladır.

Yahudilerin çoğunluğunun çiftçi oldukları dönemden kalan bu Talmud yasası, günümüzde evcil hayvanlarımız açısından da geçerlidir. Örneğin evde kedi besleyen bir ailenin fertleri her sabah kahvaltı etmeden önce, kedilerini doyurmalıdır. Hayvanlara karşı insanca davranma zorunluluğunu aşılamanın dışında bu uygulama çocuklarımıza çok önemli iki ders verir: 1. Tanrının bütün yaratıklarına karşı merhametli davranmak gerekir; 2. biraz sabrettikten sonra elde edilen mutluluk çok daha değerlidir. Rav David Woznica’nın dediği gibi, “Yardıma muhtaç olan varlıkların kendinden önce beslendiğini gören bir çocuk, çok güzel ve önemli bir deneyim kazanacaktır.” Çocuk zamanla kendi yemek yeme arzusunu ertelemeyi benimseyerek, hayvanlarını beslemeyi adet haline getirecek, biraz rahatsız olma pahasına, doğru şeyi yapmaya alışacaktır.

Hayvanları kendinden önce besleme kuralı, senede 365 gün (Kipur günü dahil) tekrarı mümkün olan bir iyilik dersidir