Sana bir hikaye anlatayım,
eskiden henüz kötülükle karşılaşmamışken hiç kimse, ve geceden korkmuyorken hiç bir çocuk;
Her denizin sonsuz, gökyüzünün ise örtü olduğunu düşünürken insanlar;
hiç bir rüzgar kırmamışken hiç bir ağacın dalını,
ve güneş hep gülerek doğarken yeryüzüne
küçücük bir türkü varmış...

sevenler sevdiğine, anneler yavrularına ve kardeşler hala kardeşken diğer tüm insanlarla,
mırıldanırmış küçük türküyü.
her söylendiğinde biraz daha büyümüş biraz daha güçlenmiş türkü.
dünya onun tınıları ile dönerken, o da notaları ile ifade etmiş hep gizli söylenemeyenleri.
sonra bir gün aşıklar söylemeyi bırakmış sevdiklerine.
büyük bir gürültü kopmuş,
tüm canlılar korkup, koşuşturmaya başlamış.
türkü içindeki korkuyu çıkarmış
bir çığ gibi yayılmış yeryüzüne.
güneş kaçarcasına battığında akşam kocaman bir dağın tepesinden
kızarmış ufka bakıp korkmuş tüm hayatlar,
birbirini tutan eller bırakmış birbirlerini, ve sığınmaya başlamışlar kendi yüreklerine.
o gece bütün dünya değişmiş;
artık her canlı korkuyor endişe ile bekliyormuş sabahı
dudaklardan eksilen türkü ise cesaret vermeye kalksa da insanlara,
güneşi bekleyen gözler derin bir uykuya dalmış.
işte o gece unutulmuş o türkü...

şimdi her gece karanlık olduğunda içimdeki korkuyu yenip geceyi duymaya çalışırım.
ne zaman bir nota duysam, tüylerim ürperir yine de dinlemeye devam ederim.
tüm kırgınlıklarımı bırakıp gecenin serinliğine usulca sığınır,
attığım her çığlıkta bir türkü duyar,
akan bir gözyaşıyla silerim tüm gülümsemeleri  yüzümden...



Vexed