Hayat Susmuştu Dayanamayıp Bende Sustum

Bu defa sahiden bittik sanırım...
Bu kaçıncı arkanı dönüp gidişin saymaya çalışıyorum,
kaçıncı vazgeçişin yaşamayı planladıklarımızın hepsinden birden.
Nasıl bıktın bu kadar çabuk, nasıl kaybettim seni bu kadar çabaladığım halde,
nasıl geldik bu hale şu kısacık bir yılda?
Gitmeseydin... Daha çok şey yaşayabilirdik birlikte, birlikte yaşamayı istediğimiz,
sadece el eleyken güzel olabileceğine inandığımız onlarca şeyi.
Şimdi hiç birini başka biriyle gerçekleştirebilecekmişim gibi gelmiyor o hayallerin,
hiç biri seninle olacağı kadar güzel olmayacakmış gibi, sanki senden
başkası beni öyle sevemeyecekmiş gibi...
Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum, umursamıyorum.
Kafamda onlarca soru var asla cevaplarını bulamayacağım ve
hepsinden önemlisi kalbimin derinlerinde birşey acıyor her nefes alışımda, o kadar acıyor ki ölmek istiyorum bazen.
Sen her an gözümün önünde oldukça içimdeki boşluk büyüyor,
bazen gerçekten dayanamıyorum...
Sana da bir şiir yazmamı istemiştin, sana onlarca şiir, onlarca mektup yazdığımı hiç bilemeyeceksin,
seni gerçekten çocuklarımın babası olmasını isteyecek kadar çok sevdiğimi de öyle...
Yazık ki bunların hiç birini asla öğrenemeyeceksin...
Keşkelerim yüreğiminin üzerinde bir yük gibi duruyor,
söyleyemediklerim, yaşayamadıklarım...'
'Sen bana bakma ben senin baktığın yerde olurum'' demiştin, keşke bir gün baktığımda,
hiç beklemediğim bir anda gözümü açtığımda karşımda seni bulsam,
keşke hayat bize tek bir şans daha verse ve ben o şansı değerlendirmek için yapabileceğim her şeyi yapsam.
Ama biliyorum bu gerçek sondu, her şeye rağmen umarım hayat karşına benden çok daha iyisini,
seni benim sevdiğimden bile çok sevenini çıkarır ve sen bende bulamadığını onda bulursun ve
umarım çok çok mutlu olursun çünkü her şeye rağmen bebeğim sen hep en iyisine layıksın.
Ve ben seni her şeye rağmen hala çok seviyorum,
umarım tutmayı unuttuğun onca söze rağmen bunu hiç bir zaman unutamazsın...

Bu defa sahiden...