Artık sevdanın tadı kalmadı, ayrılığın, ayrılık acısı çekmenin, ne varsa aşka ait, hepsinin tadı kaçtı. Mevsim sonbahardı üstelik ama hasretin de tadı kalmadı….

Tüm yaşadıklarımı biriktirdim küfemde, bütün sevişmelerimi, içtiğim sigaraları, gözyaşlarımı, ne varsa hayatıma dair her şeyi biriktirdim. İyi ki biriktirmişim, baksana sevişmelerin de tadı kalmadı…

Adamlar tanıyorum artık içleri boş, küf, yersiz, kaba ve ne giyse üstüne içinde medeniyet olmayan; üzülüyorum. Hani nasıl oturtsan ömrünün bir yerine, hiçbir sandalyeye sığmayan… Demek ki; adamlığın da tadı kalmadı…

Görüntüsü insan olanların gereksiz kapladığı yerlerden olsa gerek, şu dünyada ağız tadıyla yaşayacak yer kalmadı. Bitmedi rant derdi hiçbir nefsin, bir şeye sahip olmanın de tadı kalmadı…

Duyguları nasıl kirlettiyse yaşarken insanoğlu, ister kadın olsun, ister erkek, artık aşık olmanın da tadı kalmadı…

Başka bir dünya anlatırlar bize büyürken, masallar yazılır aklımızın en saf yerine, ne büyük hata! Çocukluk günlerinin masumiyetiyle atlarız ya büyüklüğe, ilk orda kanar ellerimiz, sonrası herkesin bildiği kalleşlik. Bu devirde artık çocuk olmanın da tadı kalmadı….

Bize beyaz gelinlik öğrettiler, bir de yemek yapmanın inceliklerini. Seksek oynamaktan pirinç ayıklamaya uzanan bir ömürde, en sık duyulan şeydi layıkıyla anne olmak. Sonra devran döndü, mertlik bozuldu. Bize kaldı kirayı ödemek, ampulü değiştirmek, eve telefon hattı döşeyip, hem çalışıp hem çocuk büyütmek.

Artık kadın olmanın da tadı kalmadı….

Candan Ünal