Yaşam gül dikeni gibi. Güle ulaşmak için dikenlere razı olmak var ya bazen… Yaşam dikenlerle dolu olsa da güle inanmak, gülü sevmek lazım acıya katlanmak için. Gülün rengini kanının rengine adapte etmek lazım. Gülü içinde hissetmen lazım. Eğer inandığın değerlere gerçekten inanıyor ve kokusunu özümsüyorsan dikenler senin için oraklanır. Ama sahte duygularla yaklaşıyorsan dikenler en hafifleri seni deler geçer.
Peki gül içinde olsa dahi hak ve özgürlük bırakılır mı? O kadar mı güzel gülün kokusu? Değer mi acaba? Yaşamın meşakkatli yollarında sürekli birilerinin sana karşı dikteler sunması, hakkını gasp etmesi karşısında dik durabilmek ve cefaya razı olabilmek… özgür olmadan gül sevilir mi ki? Sürekli haklarından taviz vererek gülü canlı tutabilir misin?
Yaşamda hakkını kimseye yedirme, hakkını savun! Senin olanın zorla alınmasına müsaade etme. Eğilme rüzgarlar seni hırpaladığında. Eğilme köklerinden ayrılıp kuruyacağını bilsen de. Sevgi ve saygıya karşı eğil, doğruya eğil, masumiyete eğil…
Özgür ol. Köle olma. En değerli varlıkların özgürlüğünde değer kazanır, senin olur. Özgür değilsen eğer o değerler güçlü olanındır. Sen sadece hizmetçisindir. Özgür ol. Önce kalbini özgürleştir. Sınırlarını inançlarında şekillendir. Özgürce yaşa ama senin özgürlük dairen başkasının özgürlük dairesinin içine girmesin. Özgürlük kalbinde iyiliklerle süslensin, kin ve nefrete boyun eğme…