Hatırlıyorum
Sana doğru diye öğretilenlerin gerçek olamayacağını anladığın zamanı hatırlıyorum.Gördüklerinde, yaşadığın hayatında bir yetersizlik hissetmiş,kendinde ve tüm insanlarda bir bilinçsizlik farketmiştin.Tam bu yetersizliğin üzerine gidip düşünmeye başlamıştın ki karşında kırmızı ışıkları gördüğünde durakladın.Kırmızı ışıkta duran arabalar yüzünden trafiğin sıkışması gibi sende sıkışmıştın. Tüm yakınlarını yitiren yaşlı kadının toprağa çaresizce bakışını farkettiğin günü de hatırlıyorum.Yaşlı kadının doğrularının toprağın altında yokoluşuna şahit olmuştun. Aile mezarının başındaki korkuyla karışık şaşkınlığın gözlerimin önünden gitmiyor.Onun yanına oturuşunu ve onun için dua edişini , toprağa karşı ellerini açıp “Fatiha” yı mırıldanışını da hatırlıyorum.Nasıl da şaşırmıştın.Nasıl da herşey biranda önemini yitirmişti.Kredi kartı borcunu unuttuğunu, iş arkadaşlarının aptalca muhabbetlerini günlerce dinlemediğini sadece musalla taşının üzerindeki tabutun karşısında babaannenle yaşadığın anıları düşündüğünü hatırlıyorum.Babaannen için ”Ruhuna el fatiha!” dediklerini hatırlıyorum. Senin bilemeyişlerini de hatırlıyorum.Kendini bilemeyişini, toplumu bilemeyişini hatırlıyorum.En yakın arkadaşına hissettiklerini anlattığında sana “Bırak bu duygusal saçmalıkları!...” dediğini ve senin ona vermen gereken cevabı bilemeyişini hatırlıyorum.O boşlukla günlerce sokaklarda dolaşmanı ve ne hissettiğini bilemeyişini, yağmurda ıslanırken neden ağladığını bilemeyişini hatırlıyorum.Sıkıştığını, içinde bulunduğun odanın her geçen gün senin üzerine daha fazla çökmesini hatırlıyorum.Herşeyden daha zararlıymış gibi geleceğini bilemeyişini, o susuz, kupkuru sıkıntılarını hatırlıyorum. İşinden istifa ettiğin günü de hatırlıyorum.Seni daha önce hiç bu kadar sinirli görmemiştim.Patronun ve senelerce beraber çalıştığın arkadaşların bile seni anlayamamıştı.Senin yaşadığın duygusal açlığın farkına varamamışlardı.Sadece sebep önemliydi onlar için.Sana devamlı “Niye?” diye sorup duruyorlardı.Bu dünyada insanoğlunu geliştirmek için kurulan sistemlerin tanrıyı öldürmekten, tanrı bilincini ortadan kaldırmaya çalışmaktan başka bir şey olmadığını ve insanoğlunun duygularını yitirmeye başladığını söyledin onlara.Daha sözlerini bitirmemiştin ki patronun “Oldukça duygusalsın.Bizim şirketimiz..” diye başladı.Sende patronunun sözünü kesip ”Şirketinizi tanrıya, duygularıma değişeceğimi mi sanıyorsunuz!.Lanet olsun şirketinize de düzeninize de!” dedin.Çıkarken kapattığın kapının sesi ve sözlerin patronunun belleğine kazınmıştı fakat patronun gerçeklere karşı saygınlığı değiştiği için birkaç hafta sonra seni unuttu.Senin işsiz kalışını hatırlıyorum. Kurak yalnızlığının karşısına oturup günlerce hayatı sorgulayışınızı hatırlıyorum.Kendi kendine konuşuyor, tüm sorularına kendin cevap veriyordun.Sıkıldığında başkalarının yalnızlık dediği özbenliğinle oyunlar oynuyordun. Hiç tahmin etmediğin kadar huzurlu olmuştu hayat senin için.Yalnızlığın üstesinden gelemedikleri için yalnızlıktan kaçan yada korkanlar vardı.Korkak insanlar öz benlikleriyle yüzleşemez, rollerle, televizyon dizileri ve yarışma programlarıyla yaşarlar.Sen korkmuyor aksine yalnızlığının peşinden gidiyordun.Günlerini yalnızlığınla misket oynayarak , tavla oynayarak geçirirdin.Hayatını ve geçmişini öz benliğinden dinledin. Birbirinizin sözünü kesmeden, senin gerçeklerini tartıştınız. Ve hayatının finalini düşündüğün zamanı hatırlıyorum.İntihar senin için vazgeçilmez olmuştu.Önceleri intihar sana saçma geliyordu ama Tanrıyı özlediğini farkettiğin ilk anda kırk tane uyku hapını yutuvermiştin.O sırada yanına ben geldim.İnsanlar beni elinde keskin orak, siyah elbiseler içinde hayal eder.Ölürken benim ne kadar huzur dolu bir beyazlığa sahip olduğumu söylediğini hatırlıyorum.Elinden tutup seni Tanrıya götürdüğüm anı da hatırlıyorum.Tanrıyı öyle bir kucaklamıştın ki onun iyiliğinin ve adaletinin içerisinde güleryüzle kaybolmuştun. Hatırlıyorum...