"Geldi," diye tersledi. Telefonunu kapatırken dönüp bana dik dik baktı. "Nerdeydin?" diye gürledi ama bana doğru gelmek için bir harekette bulunmadı.
Lanet olsun, bana kızgın mıydı? Akıl hastası eski kız arkadaşıyla kim bilir kaç saat zaman geçiren kendisiydi ve bana mı kızgındı?
 "İçki mi içtin?" diye sordu, sarsılmıştı.
"Biraz." Bu kadar belli olduğunu bilmiyordum.
Hızla nefes aldı ve elini saçlarından geçirdi. "Sana buraya dönmeni söylemiştim." Ses tonu tehdit edici bir şekilde kısıktı. "Saat onu çeyrek geçiyor. Senin için endişelendim."
"Sen eski sevgilinle ilgilenirken ben Ethan'la bir ya da üç içki içmeye gittim," diye tısladım. "Ne kadar zaman daha... onunla birlikte olacağını bilmiyordum."
Gözlerini kısıp bana doğru birkaç adım attı ama durdu.
"Neden o şekilde söylüyorsun?"
Omuz silktim ve parmaklarıma baktım.
"Ana, sorun ne?" Ve ilk defa, sesinde öfkeden başka bir şeyler duydum. Ne? Korku mu?
Yutkundum, ne söylemek istediğimi toparlamaya çalışıyordum." Leila nerede?" diye sordum başımı kaldırıp ona bakarak.
"Fremont'taki bir psikiyatri kliniğinde," dedi, gözleri yüzümü inceliyordu. "Ana, ne oldu?" Tam önümde durana kadar bana doğru yürüdü. "Sorun ne?" diye sordu.
Başımı salladım. "Ben sana uygun değilim."
"Ne?" dedi nefes nefese, gözleri alarmla genişleyerek. "Neden böyle bir şey düşünüyorsun? Bunu nasıl düşünebilirsin?"
"İhtiyacın olan her şeyi sana veremem."
"Sen ihtiyacım olan her şeysin."
"Seni onunla görmek..." Gerisi gelmedi.
"Bana bunu neden yapıyorsun? Bu seninle ilgili değil, Ana. Bu onunla ilgili." Keskin bir nefes aldı, elini tekrar saçlarından geçirdi. "Şu an o çok hasta bir kız."
"Ama hissettim... İkinizin birlikteyken sahip olduğunuz şeyi."
"Ne? Hayır." Bana uzandı ve ben elimde olmadan bir adım geriledim. Eli yan tarafına düştü, gözlerini kırptı. Sanki panikle nöbet geçirmiş gibiydi.
"Kaçıyor musun?" diye fısıldadı, gözleri korkuyla büyürken.
Dağınık düşüncelerimi toparlamaya çalışırken cevap veremedim.
"Yapamazsın," dedi yalvarırcasına.
"Christian... Ben-" Düşüncelerimi toparlamaya çalıştım. Ne söylemeye çalışıyorum. Zamana, tüm bunları sindirmek için zamana ihtiyacım var. Bana zaman ver.
"Hayır. Hayır!" dedi.
"Ben..."
Çılgınca odada etrafına bakınıyordu. Bir fikir için mi? Bunu engellemesini umduğu ilahi bir şey için mi? Bilmiyorum.
"Gidemezsin. Ana, seni seviyorum!"
"Ben de seni seviyorum, Christian, sadece-"
"Hayır... hayır!" dedi çaresizce ve iki elini de başına koydu.
"Christian..."
"Hayır," dedi nefes nefese, gözleri panikle iri iri açılmıştı. Ve birden önümde dizlerinin üzerine çöktü, başı eğilmiş, uzun parmaklı elleri dizlerinin üzerine konmuştu. Derin bir nefes aldı ve hareket etmedi.
Ne? "Christian, ne yapıyorsun?"
Yere bakmaya, bana bakmamaya devam etti.
"Christian! ne yapıyorsun?" Sesim yükselmişti. Kıpırdamadı. "Christian, bana bak!" diye emrettim panikle.
Başı tereddüt etmeden yukarı kalktı ve gri bakışlarıyla pasifçe beni süzdü - neredeyse sessiz bir... beklenti içindeydi.
Lanet olsun... Christian. İtaatkar.

"Geldi," diye tersledi. Telefonunu kapatırken dönüp bana dik dik baktı. "Nerdeydin?" diye gürledi ama bana doğru gelmek için bir harekette bulunmadı.
Lanet olsun, bana kızgın mıydı? Akıl hastası eski kız arkadaşıyla kim bilir kaç saat zaman geçiren kendisiydi ve bana mı kızgındı?
 "İçki mi içtin?" diye sordu, sarsılmıştı.
"Biraz." Bu kadar belli olduğunu bilmiyordum.
Hızla nefes aldı ve elini saçlarından geçirdi. "Sana buraya dönmeni söylemiştim." Ses tonu tehdit edici bir şekilde kısıktı. "Saat onu çeyrek geçiyor. Senin için endişelendim."
"Sen eski sevgilinle ilgilenirken ben Ethan'la bir ya da üç içki içmeye gittim," diye tısladım. "Ne kadar zaman daha... onunla birlikte olacağını bilmiyordum."
Gözlerini kısıp bana doğru birkaç adım attı ama durdu.
"Neden o şekilde söylüyorsun?"
Omuz silktim ve parmaklarıma baktım.
"Ana, sorun ne?" Ve ilk defa, sesinde öfkeden başka bir şeyler duydum. Ne? Korku mu?
Yutkundum, ne söylemek istediğimi toparlamaya çalışıyordum." Leila nerede?" diye sordum başımı kaldırıp ona bakarak.
"Fremont'taki bir psikiyatri kliniğinde," dedi, gözleri yüzümü inceliyordu. "Ana, ne oldu?" Tam önümde durana kadar bana doğru yürüdü. "Sorun ne?" diye sordu.
Başımı salladım. "Ben sana uygun değilim."
"Ne?" dedi nefes nefese, gözleri alarmla genişleyerek. "Neden böyle bir şey düşünüyorsun? Bunu nasıl düşünebilirsin?"
"İhtiyacın olan her şeyi sana veremem."
"Sen ihtiyacım olan her şeysin."
"Seni onunla görmek..." Gerisi gelmedi.
"Bana bunu neden yapıyorsun? Bu seninle ilgili değil, Ana. Bu onunla ilgili." Keskin bir nefes aldı, elini tekrar saçlarından geçirdi. "Şu an o çok hasta bir kız."
"Ama hissettim... İkinizin birlikteyken sahip olduğunuz şeyi."
"Ne? Hayır." Bana uzandı ve ben elimde olmadan bir adım geriledim. Eli yan tarafına düştü, gözlerini kırptı. Sanki panikle nöbet geçirmiş gibiydi.
"Kaçıyor musun?" diye fısıldadı, gözleri korkuyla büyürken.
Dağınık düşüncelerimi toparlamaya çalışırken cevap veremedim.
"Yapamazsın," dedi yalvarırcasına.
"Christian... Ben-" Düşüncelerimi toparlamaya çalıştım. Ne söylemeye çalışıyorum. Zamana, tüm bunları sindirmek için zamana ihtiyacım var. Bana zaman ver.
"Hayır. Hayır!" dedi.
"Ben..."
Çılgınca odada etrafına bakınıyordu. Bir fikir için mi? Bunu engellemesini umduğu ilahi bir şey için mi? Bilmiyorum.
"Gidemezsin. Ana, seni seviyorum!"
"Ben de seni seviyorum, Christian, sadece-"
"Hayır... hayır!" dedi çaresizce ve iki elini de başına koydu.
"Christian..."
"Hayır," dedi nefes nefese, gözleri panikle iri iri açılmıştı. Ve birden önümde dizlerinin üzerine çöktü, başı eğilmiş, uzun parmaklı elleri dizlerinin üzerine konmuştu. Derin bir nefes aldı ve hareket etmedi.
Ne? "Christian, ne yapıyorsun?"
Yere bakmaya, bana bakmamaya devam etti.
"Christian! ne yapıyorsun?" Sesim yükselmişti. Kıpırdamadı. "Christian, bana bak!" diye emrettim panikle.
Başı tereddüt etmeden yukarı kalktı ve gri bakışlarıyla pasifçe beni süzdü - neredeyse sessiz bir... beklenti içindeydi.
Lanet olsun... Christian. İtaatkar.