Celadet ve adaletin timsali Yavuz Sultan Selim(rahmetullahialeyh) Mısır seferinden sonra fethettiği beldede adalet ve otoriteyi tesis için bir süre kalmak ister. Bunun için hazırlıklar yapılır ve padişahın otağ’ı hümayunu kurulur. Sultanın çadırını temizlemekle vazifeli kadınlardan biri, akşamları çadıra dönen Yavuz’u o gün ilk defa yakından görür ve ondan sonra onun sevgisiyle yanmaya başlar. Zamanla bu sevgi bir sevda olur Mısırlı kadının yüreğinde. O, düştüğü derdin çaresizliğini bilir; fakat bununla birlikte çare aramaktan geri durmaz.
     Kadın, bir cuma günü Koca Yavuz çadırdan çıktıktan sonra, bir tanıdığına yazdırdığı kağıdı, sultanın yastığının yanı başına iliştiriverir. Kağıtta;
      “Derdi olan neylesin? ” yazmaktadır. Sultan, gece istirahatına çekildiğinde yastığının yanında bulduğu kağıtta yazılı bu ümitsiz cümleye karşılık yazıp yastığının altına bırakır. Kadıncağız sabah,”Acaba Sultan cevap yazdı mı?” diye heyecanla belkide biraz ümitle yastığın altına bakar ve kağıdının arkasına bir şeyler yazılmış olduğunu görür. Sırdaşına okuttuğu bu notta,
      “Derdi olan söylesin.” yazmaktadır. Kadıncağız en azından derdini anlatabileceği düşüncesiyle biraz da olsa sevinir, ümitlenir bu cümleye. Fakat padişahın celadeti onu korkutmaktadır. “Şirlerin pençe’i kahrında lerzan olduğu” Koca Yavuz’a böyle bir şey söylemek kolay mıdır?… Bu defa kadın,
      ”Korkuyorsa neylesin? “ yazılı kağıt bırakır Sultanın yastığının altına ve ertesi günü sabırsızlıkla bekler. Ertesi sabah yine yastığının altına heyecanla bakar. Sultanın kaleminden çıkan,
      “Hiç korkmasın söylesin! “ yazısını görünce kadının ümidi biraz daha artmıştır. Hiç olmazsa kendini yakıp kavuran derdini söyleyecek, kabul görmese de, derdinden bir nebze olsun kurtulacaktır. Kadıncağız Bütün cesaretini toplayıp akşam sultanın gelme vaktinde çadırın girişinde bekler. Birazdan Koca Yavuz, bütün haşmetiyle görünür; halinden, duruşundan kadının kendisine bir şeyler söylemek istediğini fark eder: “Söyle!” deyince, kadın, heyecanından sadece; ” Efendim!” der ve gerisini getiremez; Koca Sultan’ın celadetinden duyduğu heyecanla yere yığılır ve ruhunu oracıkta Rabbine teslim eder. Herkesi bir telaş ve heyecan sarsa da, gözler Koca Yavuz’dadır. Meseleyi günlerdir hisseden Yavuz’un bu tablo karşısında yüreği yanar,gözleri dolar ve şöyle der:
  “Hakiki aşık odur ki, sevdiği uğruna kalbi dursun!”