Fani Dünya

Bu dünya fanidir, güvenme sakın
Geçici şeylerle övünme sakın

Aklı olan buna gönül bağlamaz
En sonunda pişman olup ağlamaz

Bakınca görülür, dünyanın fendi
Benim diyen nice insanı yendi

Zelil dünya, kötü kadından pistir
Çok erkekten arka kalmış habistir

Yüze güler, üç gün yanında kalır
Sonra bin mihnetle canını alır

Yedi başlı ejderhadır bu dünya
İnsanoğlu her an yem olur ona

Büyük küçük demez, yutar her şeyi
Toprak etti nice, paşayı beyi

Nice hükümdarı, nice veziri
Şu kara toprağın etti esiri

Zaloğlu Rüstem’i koyup sapana
Taş gibi fırlatıp attı yabana

Ferhatlara kayaları deldirdi
Külünk ile başın ezip öldürdü

Nasıl mahzun etti, Mecnun’u dünya
Şaşırıp kalmıştı, bu hâle Leyla

İskender’i dertle süründürmüştü
Bütün cihanı ona güldürmüştü

Hani, hikmet ehli hazret-i Lokman?
Saldırdı ona da, vermedi aman

Ararken fanide âb-ı hayatı
Duyuldu onun da bir gün vefatı

Hiç kimseye insaf etmez bu fani
Bunca enbiya ve evliya hani?

Sultan Süleyman’a kalmadı dünya
Bütün cin ve insan mahkûmken ona

Her mahlûkun lisanını bilirdi
Rüzgâra biner de gökte gezerdi

Hani dünya netti Nuşirvan’ı
Kaplamıştı adaleti cihanı

Şu yalanca dünya onu da aldı
Kendi gitti, ismi dillerde kaldı

Nice gonca gülü dağıttı dünya
Nice bülbülleri ağlattı dünya

Nice yanan ocakları söndürdü
Nicesini parmağında döndürdü

Herkesin başında yel gibi esti
Balta ile vurdu, kellesin kesti

Nicesinin gül yüzünü soldurdu
Gözünün içine toprak doldurdu

Nicesinin ateşinde kavurdu
Harman gibi küllerini savurdu

Gelmiş idi nice kükremiş aslan
Dişlerini döktü vermedi aman

Bu fanide ne bahçe kalır, ne gül
Bu külhanda, ne ateş kalır, ne kül

Bu âlemde, ne bostan kalır, ne bağ
Hepsi ölür, ne hasta kalır, ne sağ

Asla yoktur, bu dünyanın amanı
Bir gün yıkar başa bu köhne hanı

Fani dünya her geleni ağlattı
Gözlerinden kanlı yaşlar çağlattı

Hazret-i Âdem’e yaptı çok hile
Senelerce ona çektirdi çile

Oğlu Kâbil, Hâbil’i öldürünce
Çok ağladı, ölüsünü görünce

Çile bir mirastır, Âdem babadan
Hep böyle gelmiştir bu âlem baştan

Zalim dünya bin bir çeşit zulmeder
Kıyamete kadar hep böyle gider

Nuh, bin sene davet etti Hak dine
Fakat inanmadı kavmi kendine

Münkirlere dâhildi bir oğlu da
Gemiye binmedi boğuldu suda

Odunları yığdı, bir ateş yaktı
Halil İbrahim’i içine attı

Hakkın emri ile ateş yakmadı
Nemrut yine küfrünü bırakmadı

Dünya, Yakub’a ciğer dağlattı
Yıllarca Yusuf’um diye ağlattı

Yusuf’u da bir kuyuya attırdı
Daha sonra köle diye sattırdı

Züleyha, ne çekti aşkın elinden
Düşmedi Yusuf’un adı dilinden

Sırrı ifşa oldu, el âlem duydu
Aşk onu ne hâlden, ne hâle koydu

Zengin iken fakir eyledi onu
Aziz iken hakir eyledi onu

Bu fani dünyanın cefası çoktur
Unutma kimseye vefası yoktur