dini soru ve cevaplar



Dilimizde kullandığımız birçok kelime vardır ki manasını kesinlikle bildiğimizden kullanıyor değiliz Kimi kelimeleri aslında ifade ettiği mananın aksine bir niyetle kullanmaktayız Sözünü edeceğimiz tesadüf kelimesi de bunlardın biridir Tesadüfte şuursuzluk, hesapsızlık ve başıboşluk vardır “Şu hadise tesadüfen şöyle oldu, bu hadise tesadüfen böyle oldu” gibi… Bunu söyleyen zata sorsanız:
-Siz kainatta başıboşluk olduğunu kabul edebiliyor musunuz? Hadiseler, vak’alar başıboşluktan mı zuhur ediyor, yoksa hepsinde ince bir hikmet, kesin bir maksat mı vardır? Muhatabımız hemen diyecektir ki:
-Asla, kainatta başıboşluk yoktur Her hadisenin altında bilmediğimiz nice hikmet ve maslahatlar vardır
-Öyle ise hikmetsizlik ve başıboşluk manasına gelen tesadüfü neden kullanıyorsunuz?
-Canım ne bileyim herkes kullanıyor, ben de kullanıyorum Alışmışız da bir defa…

Bir ayeti kerime bizlere ışık tutuyor: “Denizde, karada ne cereyan ediyorsa, ALLAH’ın ilmi dahilinde cereyan ediyor Bir yaprak düşmez ki ALLAH’ın ilmi dahilinde olmasın!” Anşılan, tesadüfi sandığımız kainat hadiselerinin hiç birinde tesadüf yoktur Bir yaprağın düşüşünde dahi Ya ne vardır? Tevafuk… Muvafık olmak, münasip düşerek cereyan etmek bir İlahi maksat, bir İlahi hikmet için cereyan etmiş olmak…

Bunun içindir ki kelimeleri yanlış manada kullanmak istemeyenler tesadüfü terk eder, tevafuku tercih ederler Tevafuken böyle oldu, tevafuken şöyle cereyan etti diyerek her hadisenin altında bir İlahi hikmet, Rabbani bir maksat ararlar Yaratandan alakasını kesmek gibi bir dalgınlığa düşmezler


yoksa???
Egerki; tesaduften maksadimiz tevafuk olursa yinede tesaduf diyebilir miyiz? yada tevafuk kelimesini bilmeyenler var tevafuk maksatli tesaduf diyenlerde var o amacli denilebilirmi? yani maksata bakar mi? yoksa tevafukmu kullanmaliyiz?