Böcek yiyen bir bitki ile normal bir çiçek arasında sanıldığı kadar çok büyük farklılıklar yoktur. Her ikisi de böceklere ihtiyaç duyarlar ve ikisininde böcekleri kendilerine çekme yolları şaşılacak derecede benzerlik gösterir. Farklılık böceklere olan ihtiyacın sebebidir.
Çiçekler, polenlerini yayacak böcekleri kendilerine çekmek için biçim, renk, koku, bitki özü ve polenlerinden faydalanırlar. Böcekleri çektiklerinde ise, yapraklarındaki mikroskobik dokuları ve böcekler için oldukça tahrik edici bir unsur olan fakat insan gözünün göremediği bir tür mor ötesi ısını kullanarak böcekleri bitki Özüne götürürler. Neticede ise çoğumuzun bildiği döllenme ve tohumların yayılması hadisesi gerçekleşir.
Böcek yiyen bitkilerin ise böceklere ihtiyaç duymalarının sebebi etli bir gıda olmaksızın sağlıklı beslene-memeleridir. Bu bitkilerin çoğu, çiçeklerin kullandığı hususiyetleri kullanarak böcekleri kendilerine çekerler. Örneğin; Sinekkapanı isimli bir bitki ve diğer ibrik yapraklı bitkiler kapanlarının girişlerine küçük bitki özü damlaları yayarlar. Kan kırmızısı renk de böcekleri cezbeden bir diğer mühim faktördür. Bununla birlikte, bugüne kadar, hiç kimse bitkilerde mor ötesi ışınların izini aramamıştır.

Yakın zamanda Oxford Üniversitesi'ndeki bir grup araştırmacının bu bitkilerdeki ultraviole ısınları yansıtan unsurların tesirlerini incelemesiyle etobur bitkilerin bu hususiyeti ortaya çıkarılmıştı. Bu araştırmada hususi bir film ve mor ötesi ışın filtresi yerleştirilmiş bir kamera kullanılarak çeşitli böcek yiyen bitki kapanlarının fotoğrafları çekilmiştir.

Fotoğraflar, bir çok tip tuzağın ultraviole ısınları yansıtan dokulara sahip olduğunu ortaya çıkardı. Bu mor ötesi ısınlar çeşitli şekillerde oluşabilmektedir. Meselâ; yapışkan Drosophyllum tuzağının genç yapraklan, geçmiş yıla ait yaslı yaprakların parlaklığına rağmen koyu çıkıntılar seklinde, fotoğrafta açıkça belli oluyordu. Yapraklardaki yapışkan saçaklar ise koyu yaprak ağızlarıyla ters pozisyondaydılar. Bir çok saksı bitkisindeki bu hususiyetler, böcekleri tuzakların içine götürücü pırıl pırıl ışıklandırılmış bir yol vazifesi görmektedir. Venüs sinek tuzağının tetik saçaklarından ve hazmediçi bezlerden oluşan kısmı, tuzağın koyu renkli kenarlarının aksine parıldar. Böylece av, doğrudan saçaklara yönelir ve burada yakalanarak hazmedilir. Bu bitkilerin bazıları ise ultraviole ışın yansıtan unsurlarını avlarının çeşitlerini seçmede kullanmaktadır. Meselâ; Drosera Erythrorhiza avlarını hususi yapışkan saçaklarla ve ultraviole ışın yansıtarak seçmektedir.

Bazı böcek yiyen bitkiler, çoğu çiçekler gibi, mor ötesi ışınlarını kendi hususi av türlerini seçmede de kullanırlar. Fakat bu bitkiler hakkında en şaşırtıcı olan, nasıl olupta polenlerini yayacak böcekler işlerini tamam/amadan onları sindirmemeyi başardıklarıdır.
Zayıf kökleri, narin yapılarıyla toprağa bağlanan ve rızkı, biz insanların bile ele geçirmede büyük zorluklara düşebildiği böceklerle temin edilen bu bitkiler, yeni anlaşılan gizli yönleriyle; zayıf olan kaybolur; güçlü olan çevre şartlarına adapte olur ve hayatını devam ettirir diyenlerin yüzlerine bir tokat daha vurmaktadır. Öyle ya! Hayatı hayvanı gıdaya bağlı olan bu bitkiler, acaba böceklerin mor ötesi ışınları farkettiğini ve bu ışınları yansıtan dokulara büyük bir hayranlıkla gideceğini biliyorlar miydi da bu dokularını geliştirme ihtiyacını duydular. Hem de her böceği değil de, bunların içinden kendi ihtiyaçları olanını seçebilecek derecede...