En çok vedalar acıtırmış canı. Oysa ben yıllardır veda edememenin acısı ile yaşıyorum. Yenik düştüğüm, beni sarıp sarmalayan bir anlık uyku hali beni bu vedadan mahrum eden. Belki de bu yüzden uyumamak için böylesi direnişim. Bu yüzden bedenim yorgunluktan tükenmişken ruhumun inatlaşıp direnmesi. Ona da kızgınım aslında. Şimdi gösterdiği direnci yıllar önce gösteremediği için. Gözlerimin gördüğü ...gerçeği bilinçaltına itip beni yeniden uykunun kollarına attığı için çok kızgınım.
Onun sessiz vedasını düşünüyorum hep. Nasıl acıtıyor canımı bu suskun gidiş. Ah! Birazcık daha kuvvetli olabilseydim. Dayanabilir miydim gidişine tanıklık etmeye. Gitme diyebilir miydim kalamayacağını bilerek. Gözlerine baka bilir miydim? Elini sımsıkı tutsam canımdan can katabilir miydim?
Yıllardır beynimde yankılanıp duran hep aynı soru. Bir şey söylemiş miydi giderken. Seslenmiş miydi gidiyorum uyan! Konuşa bilseydik ne söylerdi. Bilmiyorum.
Oysa benim ne çok şeyim vardı söyleyecek. Ne kadar çok sevdiğimi söyleyecektim. Bana verdiği sevgi, güven için ona teşekkür edecektim. Diyecektim ki ben çok şanslıyım. Öyle şanslıyım ki düştüğümde bile hiç korkmadım çünkü sen vardın. Sen bana dünyaları verdin. Ama ben sana bir kere bile seni ne çok sevdiğimi söyleyemedim. Ne olur vazgeçme biraz daha kal, benim için, ömrünü verdiğin bizler için biraz daha savaş. Hiç bir şey söyleyemesem bile elini tutabilseydim. Olmadı. Bir sürü kurulmamış cümle, hayat boyu hiç geçmeyecek bir acı ve pişmanlıklarla kala kaldım.
Aradan geçen yıllarsa hiç azaltmadı ne acımı ne pişmanlığımı. Aklımda dönüp duran hep aynı soru.
O veda etmek için seslendi de ben mi duymadım