Uzun uzun düşünceler daldığını bir süre sonra anladı.Yavaşca kalktı,kafasını kaldırıp öğrencilerine bakmadı bakamadı...Defterlerini,çantasını topladı,başını onlara çevirmeden "hoşca kalın "dedi...Öğrencilerinin kendisine ağlamaktan cevap veremediğini farketmedi.Herkes derste olduğu için dışarıda kimse yoktu.O da zaten kimseyi görmek istemiyordu.Okul bahçesinden çıkıp yeni atandığı köyün yolunu tuttu.

Yollar,bitip tükenmek bilmeyen yollar...Sanki sonsuza ulaşmak ister gibi uzayıp giden yollar.Bir gün ,bir yerde biter mi acaba bu yollar diye düşündü.Tüm düşünceleri kafasından kovmaya çalıştı.Önünde daha önemli sorunlar vardı.

Öğrencileri nasılda ağlamışlardı bu haksız ayrılığa.Küçük kafaları almamıştı bu anlamsız ayrılığı..Küçük yürekleri dayanamamıştı ayrılığın acısına...Tepine tepine ağlamıştı,Gonca...Sanki bir şeyler yapamamanın acısını yaşıyordu.Ağladığı görülmesin diye kalemini silgisini yere atıp ,alırken gözlerini siliyordu Ahmet,O da gözlüğünün altında silmişti gözlerini.Ağlamamışmıydı yoksa?Soğuktan mı kızarmıştı gözleri bilemiyordu...

Tekrar önü sıra uzayıp giden yola baktı.Sadece yolu görüyordu önünde.Ne yapraksız çıplak kalan ağaçları ne de başıboş hayvanları görüyordu.Buruk bir gülümseme belirdi dudaklarında.Yüzünde gözlerinde acı vardı,elleri hınçla sıkılmış,dişleri kenetlenmişti.Bir avuç öğrenci belirdi gözlerinin önünde.Hep bir ağızdan bağırıyorlardı.Göğüslerinde "öğretmenimizi çok seviyoruz"yazılı küçük kağıtlar iğneliydi.Soğuktan morarmış ellerinde tuttukları pankartlarda ise kargacık burgacık yazılarla yazılmış sözler vardı.Birinde "bizi öğretmenimizden ayırmayın"yazıyordu..Diğerinde ise "öğretmenimizi alamazsınız"Bunlar gibi bir kaç tane daha vardı ama hatırlayamıyordu şimdi...Nasıl düşünmüşler,nasıl akıl etmişlerdi acaba?Haksızlığa,ayrılığa isyan mıydı bu?Baş kaldırmakmıydı?Yoksa öğretmenlerine sahip çıkmak mıydı?Keşke bilebilseydi kafalarından geçeni.Sonra düşünmekten,olanları sorgulamaktan vazgeçti.Önemli olan öğrencilerinin yaptıkları söyledikleriydi.Önemli olan çevrelerine karşı duyarlı olup tepki gösterebilmeleriydi...

"Her şey nasılda üst üste geliyor" diye düşündü.Daha acının birini atlatmadan ötekiler üzerine eklenmişti.Mustafa'nın sesini duydu birden.Sanki yanında gibiydi."Öğretmenim bu günlerde çok düşüncelisiniz,moraliniz neden bozuk?"diyordu tüm saflığı ile...Cevap vermek ister gibi oldu bir an,yalnız olduğunu unutmuştu.Ama uzayıp giden yola bakınca kendi kendine konuşmaktan vazgeçti.Mustafa,boşanmalarının gündeme geldiği günlerde fark etmişti moralinin bozukluğunu.Gerçi onların ki evlilik bile sayılmazdı.Daha kurulmadan yıkılan bir yuvaydı.Sanki vakitsiz göç etmiş bir leylek,yuva kurmaya çalışırken şiddetli bir rüzgar çıkmış,yıkıp dağıtmıştı her şeyi...tam onları unutmaya çalışırken.Sırasımıydı bu ayrılığın.?Tam dört yıl neler paylaşmışlardı öğrencileriyle...Minicik,ürkek şeylerdi ilk günler.Şimdi ise kendilerine yapılan haksızlığa başkaldıracak kadar büyümüşlerdi...

Umutla arkasına baktı,sanki biri"geri dön,sınıfına ,öğrencilerine dön"diyecekmiş gibi geldi.Gözleri ufukta bir şeyler aradı.Önünde de arkasında da uzayıp giden yollardan başka bir şey yoktu.Aslında onu üzen bu köye atanması değildi.Zamansız gönderilmesiydi.Dönem sonuna iki hafta kalmıştı.Öğrencileri sabırsızlıkla alacakları karneyi bekliyordu...Yeni gelen öğretmenleri onları nasıl tanıyacaktı?Nasıl dolduracaktı karnelerini?Kalbi sıkıştı bir an...
Uzaktan köyün evleri,bacalarında yükselen dumanlar görüldü.Biraz daha yaklaşınca okul bahçesinde oynayan çocukların sesleri duyuldu.Burada da karne almayı bekleyen öğretmensiz ,öğrenciler vardı.Biraz rahatlar gibi oldu...

Okulun bahçesine girdiğinde etrafını öğrenciler sardı hemen.İçlerinde Zeliha'yı,Mustafa'yı,Gonca'yı,Kerem'i,Akif'i aradı gözleri.Hepsi birer Gonca,Kerem,Mustafa ve Akif'ti. Ellerinden tutup sınfa götürdü öğrencilerini...Sonra dışarı çıkıp son kez uzayıp giden yollara baktı.Onu öğrencilerinden ayıran ve onu öğrencilerine kavuşturan yollara...Oradan ayrılırken içinde bir şeyler kırılmıştı,şimdi bir şeyler yeniden yeşermeye başladı.Her şeye rağmen arkasında hıçkıra hıçkıra ağlayan ellerine sarılan öğrencilerini unutması olası değildi...unutamazdı...

Tüm bunların suçlusu şu uzayıp giden yollar mıydı?Yoksa leyleğin yuvasını bozan rüzgar mıydı?Oysa suçlu leylek değil miydi?Vakitsiz neden göç etti?

güzelmiş teşkkürler