Einstein 1905 ’te ileri sürdüğü Özel Görelik kuramı ile insanların evrene bakışını, madde ve zamanı algılayışını ciddi bir şekilde sorgulamış oluyordu. Teori bazı bilim adamları tarafından oldukça etkileyici bulunsa da bir çok bilim adamına göre bunlar Einstein ’in geniş hayal gücünün ürünlerinden başka bir şey değildi ve hiç bir geçerliliği yoktu. Bu tartışmalar devam ederken 1915 yılında ikinci büyük teorisi olan Genel Görelik teorisini yayınlayan Einstein, bilim dünyasın da yeni bir depreme sebep oldu. İzafiyeti anlamakta zorluk çeken kişiler teoriyi reddetmeyi anlamaktan daha çekici ve kolay buluyorlardı. Teorisinin doğruluğundan hiç bir şüphe duymayan Einstein, çok az bilim adamının göstere bileceği cesaretle "deneysel bir sorgulamada ortaya çıkabilecek her hangi bir olumsuz sonucun teorisinin yanlışlığını göstermek için yererli olduğunu" çekinmeden söyleyebiliyordu. Teorinin ilk sınanışı 29 Mayıs 1919 bir güneş tutulması sırasında gerçekleşti. Tutulma sırasında oluşan rahat gözlem fırsatını kullanan bilim adamları, güneşin uzay zamanı eğmesi sonucunda, gözlemlenen bir yıldızın konumunun değişmesine neden olduğunu (tamda izafiyet teorisi uygun olarak) kanıtlanmış oldu. Bu gözlem Einstein ve İzafiyet Teorisinin ilk zaferiydi. Daha sonra yapılan hesaplamalarla Merkür yörüngesinde ki açıklanamayan düzensizliği çözümlemesi teorinin büyük oranda kabul görmesini sağladı.

Günümüze kadar yapılan bir çok deneyle sınanan ve tüm testlerden büyük başarıyla çıkan teori, yapılan son testide büyük başarı ile geçti.. Dünyanın kendi ekseni etrafında dönüşünün uzay-zaman üzerinde meydana getirdiği sapmayı "çerçeve sürüklenmesi etkisini" test etmek için ABD Ulusal Havacılık ve Uzay Dairesi (NASA) tarafından yapılan son sınama deneyinde, LAGEOS 1 ve LAGEOS 2 adlı uyduların yörüngelerindeki sapma lazer ışını kullanılarak ölçüldü, elde edilen veriler genel görelik teorisi ile yapılan hesaplamalarla %99 oranında uyumlu bulundu. Yani Einstein ve İzafiyet teorisi bir kez daha zafer kazandı