Vakit geceyarisini henüz geçiyordu.
Son zamanlarda elimden düsürmedigim aslinda çok önceleri okudugum simdilerde yine elimde gezinen kitabin kaldigim yerden sayfasini çeviriyordum ki bir ses duydum.
Dördüncü kattaki bir evden bu kadar yüksek bir ses ve bir bayan sesi dedim kendi kendime hayret duyulabiliyormus diye aklimdan geçirirken malum kitabimin kaldigim sahifesine gelmistim.
Ilk paragrafi okudum anlamadim. Tekrar bastan aliyordum ki yine ayni ses yankilandi. Vakit buldukça pencere kenari insanlari izleme sokaktaki hayati seyretme hosuma gitse de nedendir bilinmez kalkmak istemedim yerimden.
Yine anlamadigim paragraf ve bir üçüncü kez tekrardan sonra anladim ki aklim sokaktaki sesin sebebini arastirmakta. Beynim kendi kendine bu gelgitleri konusurken ses bir kez daha bu kez hem aci hem isyan hem de nefretle "Dokunma banaaaaaaa" diye haykiriyordu..
Isigi söndürüp perdeyi hafif araladim ve sokagimiza bakiyordum; karsi kaldirimda sokak lambasinin isigi altinda genç bir kadin kaldirim tasina oturmus bir iki metre ilerisinde ellerini ve kollarini çok iyi kullandigi malum bir adam ayakta bir seyler anlatmaya çabaliyordu. Genç kadin sanki o naralari atan hiç o degilmiscesine basini önüne egmis dinliyor gibiydi. Bir müddet bu sahneyi izledim yada izlemeye çalistim diyelim. Karsimdaki tabloya bakiyor ama yine beynim çok eskilerden bir baska tabloyu nazire yapiyordu bana. Orada o sekilde ne kadar durdum hatirlamiyorum.
Hafif arali perdeden elimi çektim. Isigi yakmadim. Kitabimi okumak istemiyordum çünkü. El yordamiyla televizyonun kumandasini her zamanki yerinden odanin ortasindaki sehpanin üstünden aramaya basladim. Aklim genç kadin ve gecenin bu saatinde buz gibi kaldirim tasinin üstüne oturtandaydi hala ve benimle böylesine özdeslesmesindeydi.
Kumanda elinde diye beynim mesaj gönderirken elime içselligimdeki bu manzaraya nagmeler eslik ediyordu. Sifiri tuslarken elim müzik odada yankilaniyordu:
sen varken gücüm olurdu
zaman akmadan dururdu
hatirlasana!
hani ask seni yormustu
yolun sonuna koymustu
dokunma bana..
Kumanda elimde öylece kalakalmisim kolumun agirligindan kendime geldigimde; bir kadin televizyonda bagira çagira "Dokunma Bana" diye sarkisini söylüyordu bir kadin sokakta isyanini "Dokunma Bana" diye haykiriyordu ve bir kadin kirpiklerinde ayni lisandan bir hüzünle "Dokunma Bana" diye içini döküyordu..
Jet hiziyla düsünceler birbirini solluyordu. Biri hizlansa hemen bir digeri onu yakaliyor daha önceki bir aci daha sonraki bir vedaya yol veriyordu.. Dörtlüleri yakip saga çekilebilir miydi hayat?..
Hanidir nereye koyacagimi sasirdigim kazanilmis acilarim vardi.. Hepi topu bir kere kullanilmislardi.. Yepis yeniydiler ama yenilerine de yer açmak lazimdi.. Az kullanilmis "sevdicegim"leri "biricigim"leri takas ediyordum "vazgeçtim senden"lerle...
Simdi bir kadeh kirmizi sarap zamani diye geçirdim içimden.. "Serefe" denmeliydi sen'de unuttugum ben'lere "serefe" denmeliydi bana bu siyah sehiri armagan eden sen'lere..
Yavasça dogruldum yerimden isigi yaktim. Gözlerim kamasti. Gittim bir kadeh doldurdum kendime bu kez de mutfak camina yaslandim.. Disarida simsiyah bir yalnizlik akiyordu ve ben kirmizi bir tadla yudumluyordum yalnizligi.. Cama dayali siluetime baktim sanki içime bakan bir baska "ben" vardi disarida.. Surati asikti dik bakiyordu kaslari çatikti.. Belli ki memnun degildi ben'den.. Oysa ki o ben'i yapmak için çok ugrasmistim. Simdi bu tafralar da neyin nesiydi?..
Bir daha derinlere dalacak oldum siluetimdeki gözbebegi bakti bu kez içimin derunine.. Ve yalvarircasina sessiz bir feryat duydum yüregimin orta yerinde "Lütfen artik.. DOKUN BANA.."

teşekkürler.

harikaaaa