'dilimi On Iki Liralık Yaşam'

Sabahın, en çıldırtan saatindeyim. El emeği, göz nuru kaldırımları adımlarken, hızla geçen zamanın rüzgarında üşüyorum.
Kaynak : yorumla.net - Linkleri Sadece Kayitli Uyelerimiz Gorebilir. Uye Olmak Icin Tiklayiniz...
Yaşlı bir kadını ziyarete gideceğim birazdan. Yüreğimi bu kalın kederin saldırısına hazırlamam gerek. Zira biliyorum ki, görmek istemediğim şeyleri görecek, bir acılı tükenmişlik hikayesi daha duyacağım.

Peki, neyle bağışıklık kazanır acılara yürek? Ne teselli eder, çaresiz kalışlarımın yontuklarını? Yüreğimdeki küpte biriktirdiğim yaşamları, Kırk Haramiler çalıyor, ben her gece ağlıyorum.

Yapacak hiçbir şey yok!

Doğup, büyüyüp, acılanıp, yaşlanıp ölüyor insan…Dördüncü sınıf Hayat Bilgisi kitabımdaki gibi geçiyor ömürler. Hayal meyal hatırlıyorum…Bir kedi yavrusu ilk resim, okla ikinci resime geçiyorsun, kedi büyümüş, çöpte karıştırıyor. Sonraki resimde kediler bir anne ve üç yavru olarak poz vermişler. Ve hazin son, kedi bir çöplüğün kenarında yatıyor, baş ucunda bir sürü sinek var ve ağzı açık…

Yaşlı teyzeye bir kutu tatlı almak için, kentin en meşhur pastanesine giriyorum. Gamsız insanlar çarpıyor yükü ağır omuzlarıma, canım yanıyor.
Yüzümdekiler göz değil, terazi…Birinde toklar oturur, diğerinde açlar var ayakta…Tokları tartan gözüm sürekli ağırıyor.

Yaşlı bir adam yaklaşıyor tezgaha. Üstü başı perişan, ama temiz, yüzü temiz, elleri temiz, gözleri temiz…Bir poşet mendil var bir elinde, diğerinde satmak üzere iki numune…Mendil satacak sanıyorum, o böreklere bakıyor derin derin. Kentin en meşhur pastanesinin, papyonlu garsonu soruyor :

“ Ne istiyorsun amca?”

Adam mahzun gözlerle bakıyor hala vitrindeki böreklere. Papyonlu, umursamaz, işine bakıyor…Yaşlı adam birkaç dakika sonra soruyor:

“ Kaç para bir dilimi?”

“ Onlar pahalı, sen poğaça al istersen” diyor papyonlu.

“ Hayır, ben bu böreği sordum. “

“ Paran var mı amca? On iki lira dilimi, alacaksan keseyim…”

Yaşlı adam bir süre daha baktıktan sonra, kuyruğa giren tokları yara yara çıkıyor dışarı.

Bu kentte, cinayetler böyle kansızdır işte. Kibar muhitin, ala franga katliamları…Ne olurdu be papyonlu, bir dilim verseydin? İki metrelik tepsiniz mi biterdi? Ropdöşambırına sarılmış, on ikinci kattaki yerden tavana camlı odasında, purosunu tüttüren patronunun neyi eksilirdi?

Vazgeçiyorum, tatlıyı bu pastaneden almayacağım. Düşkün insana, insan gözüyle bakmayan bu muhitin, en meşhur pastanesinden alacağım tatlıdan kime hayır gelir ki?

Yaşlı amca Yıldız Parkına doğru yürüyor. Garip bir hisle peşine düşüyorum. “ Keşke o börekten alsaydım ona” diye düşünüyorum. Ama o dilenci değildi ki? Öyle olsaydı isterdi, ama istemedi, yüzünü çevirip gitti.

Ben alırsam gururuna dokunurdu belki de…

Mendil poşetini yanına koyup otuyor bir banka. Dün gece yağmur yağmış caddeler, banklar sırılsıklam. Telaşla geçen insanların, beyaz sandıkları paçaları çamur içinde.

Parkın kendini beğenmiş, ithal çiçekleri bile çiğ içinde…

Elimdeki gazeteyi banka serip oturuyorum mendilci amcanın karşısına. Ey sokakların sessiz figüranları, neden bu kadar gam yüklü yüzünüz? Neden hepinizin yüzünde o garip ifade var? Hiç mutlu olanınız yok mu?

Sen mendilci! Genç oldun mu? Aşık olup evlendin mi? Çocukların var mı? Neden bu sokaklardasın, tutmayan bacaklarınla?

Bak ellerin titriyor, hem gözlerin dolu dolu…Hadi aç bir paket mendillerinden, sil gözlerini.

Bu kent böyle be mendilci…Bu kentte, ağladığını göstermez insanlar, analar gözyaşlarını eteklerine siler, tuzu kurular ipek mendillerle sevdiklerini uğurlar…En meşhur lokantaların, kenarı yaldızlı peçetelerinden vardır her birinin cebinde. Ortalarında marka yazar. Çıkarır çıkarır silerler ağızlarını mendilci, senin tek katlı kağıt mendiline kim bakar?

Bak, onların böreği bile yar olmaz sana…Bak bankları bile ıslak…

Hadi kalk! Ağlayanların muhitine götüreyim seni. Bak ne gözyaşları, bak ne kederler var…

Orada, senin ucuz ve tek katlı mendilin yok satar mendilci, yok satar…