Günümüz de toplumumuzun geldigi duruma bakarsak eger anlayacagımız sey insanların nasıl komik durumda düştükleri , nasıl acizleştikleridir . Açıkcası insan geldigi yeri kendi seçer ben mutsuz insanlara acımak yerine onlardan nefret etmeyi tercih ediyorum . Neden mutsuzsun ? diyoruz adama ( erkekleri kapsayan degil insanları kapsayan bir yargıdır) : Basarısızım , hiç bişey beceremedim , iyi bir işim yok , sevgilim terk etti , güzel /yakısıklı degilim ... gibi basit sebepler görüyoruz . çabalamayan , kendilerine acınmasını isteyen aglayarak bişilere sahip olmak isteyenlerin mutsuz olmasından daha dogal ne olabilir ki ? Başarısızılıktan kurtulmanın en kesin yolu daha çok basarısız olmaktır . Dalga geçmiyorum ciddiyim ! Her insanın bir acı eşigi vardır : insanlar belirli bi limitin üzerinde kendilerini acı veren seyleri söküp atarlar . Peki gerçek buysa neden acı cekiyorlar ? Çünkü Tam acı eşigi aşılacakken benden daha kötü durumda olanlarda var diyip acı eşinigi daha asagı çekiyorlar . Sonuç : Ögrenilmiş Acizlik !