Yaklaşık iki yüzyıllık bir siyasal bölünmeden sonra, Mısır’ın, Nil Deltasının tepe noktasına yakın bir yerde olan Memfis’i değil, fakat ırmağın çok daha yukarılarındaki Teb’i başkent edinen yeni bir fatih tarafından (İ.Ö. 2000 dolaylarında) yeniden birleştirilebilmesine şaşmamalı.

Böylece kurulan ve Orta Krallık denen devlet, Mısır’ın yeniden, her birinin tüm ülkenin yasal Firavun’u olduğunu öne süren ve birbirleriyle uğraşan yerel hükümdarlıklara bölündüğü İ.Ö. 1800 dolaylarına dek sürdü.

Sanat biçemleri ve öteki belgeler, Orta Krallık yöneticilerinin Eski Krallık’ın başarılarını bilinçli olarak kendilerine örnek aldıklarını gösterir. Gene de aralarında önemli farklılıklar vardır. Tapınak mimarlığı gittikçe daha incelikli bir biçim aldı. Yerel toprak beyleri ve şefler, ister rahip olsunlar ister olmasınlar, Eski Krallık zamanındakinden çok daha büyük bir öneme sahip olmalarından yararlanmayı sürdürdüler.

Bu yüzden Mısır toplumu ve uygarlığı, tek bir merkeze daha az bağımlı duruma geldi ve bununla ilişkili olarak, siyasal yıkımları atlatma yolunda daha büyük bir yeteneğe sahip oldu. Ne var ki bu üstünlükler, Eski Krallık’ın parlak dönemini (yani İ.Ö. 2600-2400 dolaylarını) niteleyen sanatta ulaşılan yüce bir anlığın ve biçem birliğinin harcanması pahasına elde edildi.

Olaylara Mısır tarihinin bundan sonraki en büyük dönüm noktası olan, Asya’dan gelen ve Hiksoslar olarak bilinen barbar yabancılar tarafından Mısır’ın zor yoluyla fethedilmesi açısından bakıldığında, Orta Krallık zamanında kültürel önderlik alanındaki bu dağınıklık, Mısır uygarlık biçiminin yok olmadan bu fethi atlatabilmesinde olasılıkla yaşamsal bir rol oynadığı anlaşılır.

Tüm Mısır uzmanlık çevresi, Eski Krallık günlerinde olduğu gibi tek bir Firavun evinde toplanmış olsaydı, onun yıkımı aynı zamanda Mısır uygarlığının da yıkımı olacaktı. Fakat bu tehlike, Hiksoslar görünmeden önce, Mısır toplum yapısı içindeki uzmanlaşmış becerilerin ve bilgilerin daha az önemli öteki merkezlere yayılışıyla önlenmişti.

alıntı