İskandinav ülkeleri arasında Avrupa’nın diğer ülkelerine en yakın konumda olan Danimarka, müziksel açıdan da bu yörede ilk gelişme gösteren ülkedir ve ortaçağ ezgilerinin zengin geleneğini taşır. Ayrıca, Luterci dinsel görüş de Danimarka müziğini yönlendirmiştir. Danimarka’nın ilk büyük bestecisi, Dietrich Buxtehude (1637-1707), kariyerini Almanya’da sürdürmüştür.

Danimarka müziğinde Alman etkisi, 18. yüzyıl boyunca sürer. Bu arada opera alanında da İtalyanlar egemendir. Erken 19. yüzyıl Danimarka müziğini şekillendirenler ise C.E.F. Weyse (1774-1842) ve Friedrich Kuhlau (1768-1832) gibi Alınanlardır. Çağın ortalarında yerel besteciler, kendilerine özgü ulusal kimliklerini ortaya koymaya başlarlar: Operada J. P. E. Hartmann (1805-1900), Peter Heise (1830-79) C. F. E. Horneman (1840-1906) ve Viyanalı besteci Johann Strauss gibi valsleri ve marşları ile ünlü, Hans Christian Lumbye (1810-74) adlarını duyururlar. Bu dönemin en etkin kişisi Niels Vilhelm Gade (1817-90)’dir.

Alman Romantik üslubuna ilk kez Danimarka’nın yerel sesini getiren bestecidir. Ardından Danimarka müzik tarihinin dev adı, Cari Nielsen (1865-1931) gelir. Besteciliği kadar orkestra şefliği ve öğretmenliği ile ilgi toplayan Nielsen, açık görüşlü bir gelenekçi olduğu kadar, insancıl bir Post-Romantik olmasıyla da önem kazanmıştır. 20. yüzyıldan sonra yine kendine özgü bir Modernizm geliştiren Danimarka bestecileri arasında, Vagn Holmboe (1909-1996), Niels Viggo Bentzon (1919-) ve Per N0rgârd (1932-)’ı sayabiliriz.

alıntı