hayattan soyuntlanmıs bir ruhmuydu acaba yada kendisini soyutlamısdı yanlızdı mutsuzdu kalbi kırıkdı ama henüz onaltıydı....



seviyodu gülümsüyodu her sabah güneşle uyanıyordu her gece yıldızlarla parlıyordu ama mutsuzdu...



okadar insanın içinde seçiliyordu farklıydı ama birokadarda farkedılmezdi sevdiğine..



asosyal olmuşdu hayat onun için belkide kendisini dışarıda buluyordu hayatın hep kırgındı ama hep susuyordu...



almışmak zorundaydı bu hayata sahte gülüşlere hayatının en güzel yerinde o en kötü günlerini yaşıyordu..



herkez mutlydu bakıyordu etrafına sanki bu dünya onun değildi o sanki sadece nefes almak zorunda olan bir bedendi ..



kendi burdaydı ama kalbi hayallerindeydi kaybettiği.....



sevdiklerini kalbine gömmüşdü o ve susmusdu çünkü ona sadece susmak emredildi..



kaderi ona emir veren birisi gibiydi onu çevreliyordu o ise koşdu hep ondan kurtulmak için...çok koştu ve düştü....



düştüğünde ise sokakda kalmıs bir çocuk gibi yanlızdı kımsesi yoktu...



hayatı tanıyordu insanları alışmışmı ruhu yalanlara aldatmalara onun bedeni burdaydı ama ruhu hayallerindeydi kaybettiği......



okadar güzeldiki narindi kalbi hassasdı ama bir zalim almışdı kalbini sevemiyordu başkasını hep gizlice ağlıyordu köşelerde...



yaşamışdı gerektiği kadarını sevginin aşkın tutkunun hepsini yaşamışdı bir melekdi sanki... ama kanatlarını kırmışlardı.....



birgün yalnız olduğunu farketti ve onun birisine ihtiyacı vardı zamanında kendisi gibi birisi çıktı karşısına ...ama onunda kanatları yokdu ....



oda onun gibi saf temiz ve narindi artık yollarına beraber devam ediyorlardı sevinçlerini hayallerini aşklarını hep beraber birlikte yaşıyorlardı onlar bu kocaman dünyada küçük kırık iki tane atan kalpti sadece yoruldular onlara bir el daha gerekiyordu tutucak 3 kişi olurlarsa daha sıkı tutunabilirlerdi yaşama ve yolun kenarında kırık bir kalp daha buldular



o kalpde onlarınki gibiydi benzıyordu yasadıkları yasadıklarına beraber yürümeye ne olursa olsun berbaber olmaya karar verdiler........



sevgisiz kaldılar kalpleri kırıldı yoruldular bazen isyan ettiler bazen sevindiler yolun yarısındaydılar ve daha on altıydılar.........



etraflarında insanlar vardı tandıkları slm verdıklerı ama kımse onlar gibi yakın olamadılar kalplerine koskoca dünyada sadece üçü vardı başbaşa yanlızdılar.............



yollarına devam ederken biri pes edicek olsa öbürü onun kolundan tutar yükünü hafiletirdi çünkü taşımaları gereken çok ağır bavulları vardı eskiydi bavul yollarda eskimişdi içinde birkaç mektup ve agır gelen anılar vardı sevdikleri mutlu oldukları herşeylerinide kalpleriyle beraber yanlarına almışlardı ve yolun sonunu beklıyolardı yolun sonuna kadar beraber olucaklarına söz verdiler ama daha yolu yarılayamamışlardı bile ........



yinede pes etmıyolardı çünkü biliyorlardıki bu yol bitsene bitmesede o küçük kalpleri hepyanyana olucakdı ve hikayenin sonu mutlu biticekdi bütün hikayelerde olduğu gibi....

Bütün hikayeler mutlu sonla bitmez ama...

Teşekkürler.