Sende gördüklerimi, sen kendinde görmüyorsun. O zaman bağlanıyor elim kolum, o zaman çekiliyorum geriye ve susmak düşüyor bana.
Bütün dünyayı gezip dolaşsa da, insan en çok ve en uzun kendi içine yolculuklar yapıyor, değil mi? Ben öyle büyük hayaller peşinde olmadım, olamadım, yüreğime uymadı.. Parayla hiç kavga edemedim, neden fazlasıyla bana gelmedin diye..

Karnım hep iki tabakla doydu; param varken de, yokken de.. O yüzden gerisine bakamadım. Neyim varsa bölüştüm sevdiklerimle, hayatımı yüreğimi açtıklarıma harcadım.

Kendime çok kızdığım anlar olmadı mı? Oldu elbette! Şu paramı azıcık cebimde tutsaydım, şimdi bu sıkıntıyı çekmezdim dediğim vakitler oldu ama hiç akıllanamadım. Verdikçe çoğaldım, çoğaldıkça bölüşmeyi, paylaşmayı daha çok sevdim.

Yoksunluklarım azdır ama yoksulluklarım çok oldu. En çok aşkta ve dostlukta kazık yedim. Yine de vazgeçmedim; bir kaptan edasıyla hep ileri dedim.

Şimdi sana bakıyorum ve bana benzeyen, köşelenmiş, çerçevelenmiş yerlerini görüyorum. Daha doğru olduğuna inandığın için verdiğin kararları izliyorum.

Oysa sen de çoğu erkek gibi, başını göğsüme yaslayıp orada uyumak istiyorsun. Oysa ben de çoğu kadın gibi, kafamı omzuna yaslayıp huzuru yakalamak istiyorum.

Ne oluyorsa o anda; kim çeviriyorsa yüzünü aşktan, hangimiz başlatıyorsa bu savaşı artık; egolarımız tırnaklarını uzatıveriyor.

Bir kadının gizli kırgınlığı ile bir adamın saklı ümitsizliğine dönüyor hikaye, boş yere yok ediyoruz kendimizi birbirimizin hayatından. Hiç başlamadan bitiyoruz.

Sende gördüklerimi, sen kendinde görmüyorsun. Ben de gördüklerini, ben kendimde bulamıyorum. Zaman geçiyor, geç oluyor, kalkıyoruz. Dilimizde hala söylenecek sözlerimiz varken, susuyoruz.. Yazık!

Candan Ünal