Çocukluğum Sokaktır Benim

Kentin gözden uzak bir köşesinde sokak ortasına yakılan bir ateşten kırmızıyı çaldı soğuk duvarlar.Siyah hiç böyle anlamsız kalırmıydı beyaza. Babasının omuzlarında sokağın suskunluğunu sildi gözlerinden yalnızlık. Uykusuzluktu uykular. Kimbilir kaç gece nöbet kesen bekleyişlere dalıp gitti sigara dumanındaki hayat. Kıpırdadı rüzgarın nefesinden yapraklar,taş duvarlara yaslandı koskoca bir ömrün sahnesinde bıçaklanan bütün duygular.

Yaşam ve ölüm.

İki sınırsızlığın kesif bileşkesinde evsizdi çocukluğum. Sabah olsada koşabilsem, oynayabilsem,sabah olsada geceden kaçabilsem,kurtulabilsem,sabah olsada uçurtmamı gökyüzüme bağlayıp uçabilsem keşke.

Psikolojisi absürd kaldırmayan bir zamana yüreğimden düşebilsem. Neyse ki hatırlıyorum, unutmak bir yanılgıdır çekip gidişine hayatın yağmurlar gibi. Modası geçmiş bir tezahür kaplar içimi. Söz verdim yaşayacağım kendimdeki seni. Ben seninle mutluyum. Duyuyormusun ey gözleri bağlanmış çocukluğum.

Yönetmelik kısaltmalarına sıkış tepiş bırakılan bir hayatın,yargı süreci bağlamında tepki doğuran kimsesizliğidir çocukluğum.Dudaklarım renksiz.Ki dudaklarım beni böylesine deliler gibi sevmemişti yalnızlığımda.Ben seni sevdiğim kadar büyüdüm ey hayat.Seni özlediğim kadar çocukluğumdum.

Yazdıkça hep kamçılanıyor içimde gecenin ardından bakakalmak duygusu.Ve düşüyor avuçlarımdan kaldırımları mekan edinen çocukluğumun yosun kokusuna sarılan huysuzluğu.
Çocukluğum sokaktır benim.Biter duygu kapanında hayata sımsıkı sarılan teslimiyetin,içimdeki beni benden koparan korkusuzluğu.

Güzellik beş para etmez aynalarımda.Yaşamanın tadına anlamadan vardıkça.Ve büyüdükçe zamana,zamansızca hatırlanan haylazlıkların kollarında.

Taşla örülü bir evin bahçe duvarına tutunmuş yağmur damlaları gibi,çiçeklerin teninden süzülen ve erozyona uğramış bir bedendir bende tanımlanan hayat. Altını ve üstünü on adımda tüketen yüreklerin şehrinde kaybolmuş bir gece lambası dekoru kıvamında.
Yolların işaretleri neden siyaha durur yıldızların altında.Ve mevsiminde gelen beyazı neden kıskanır toprak kış günü.

Gizemi yutkunma süreci tanımlayan bir bedendeyim şimdi.Yattığım yer krallar vadisi. Fırtınaya ritm tutuyor düşlerim,oysa ben kendimi sen bildiğim,buzdan bir raptiye ile sana düğümlenmiştir yüreğim.Hayata,sevgiye ve aşka hançerlenmiş gibiyim.

Çocukluğum sokaktır benim.
Ne sen sor,ne ben söyleyeyim,
Gerisi yaşam ve ölüm.
Anlamadan gelip,
Anlaşılmadan gittiğim...