Kâinâtın şehâdetiyle (şâhidliğiyle), nihâyet (sonsuz) derecede Rahmân ve Rahîm ve Latîf ve Kerîm olan Hâlik-ı Zülcelâl ve’l-İkrâm, çocukları dünyaya gönderdiği vakit, arkalarından rızıklarını da gayet latîf (hoş) bir sûrette gönderip ve memeler musluğundan ağızlarına akıttığı gibi; çocuk hükmüne gelen ve çocuklardan daha ziyâde merhamete lâyık ve şefkate muhtaç olan ihtiyârların rızıklarını dahi, bereket sûretinde gönderir. Onların iâşelerini (beslenmelerini), tama‘kâr (açgözlü) ve bahîl (cimri) insanlara yükletmez…
Hatta değil yalnız ihtiyâr akraba, belki insanlara arkadaş verilen ve rızıkları insanların rızıkları içinde gönderilen kedi gibi bazı mahlûkların rızıkları dahi, bereket sûretinde geliyor. Bunu te’yîd eden (destekleyen) ve kendim gördüğüm bir misâl:
Benim yakın dostlarım bilirler ki; iki-üç sene evvel her gün yarım ekmek, (o köyün ekmeği küçük idi) muayyen (belirli) bir ta‘yînim (yiyeceğim) vardı, çok def‘a bana kâfî gelmiyordu. Sonra dört kedi bana misafir geldiler. O aynı ta‘yînim hem bana, hem onlara kâfî geldi. Çok kerre de fazla kalırdı. İşte şu hal o derece tekerrür etti ki (tekrârlandı ki), bana kanâat verdi, ben kedilerin bereketinden istifâde ediyordum.