Çocuklarımız fiziksel ve duygusal ihtiyaçlarının karşılanması için anne babalarına bağımlıdır.

Acıktığında beslenmek, altı kirlendiğinde temizlenmek, yorulduğunda dinlendirilmek, korktuğunda sakinleşmek, üzüldüğünde teselli edilmek için ebeveynlerine ihtiyaç duyarlar. Çocuğumuzun karşılanmamış bir ihtiyacı olduğunda rahatsızlık yaşar ve bu ihtiyacını bize bir şekilde anlatmak zorundadır. Buna çocuğun ihtiyaç anlatan davranışları diyoruz.

Çocuğumuzu zorlayan davranışların başında dil gelişimi gelir. Bir bebek konuşamadığı için ihtiyaçlarını ağlayarak ifade eder. Çocuğuyla arasında güçlü bir bağ olan anne çocuğunun ağlamasının tonundan onun ihtiyacının ne olduğunu çoğunlukla doğru tahmin eder. Bebek acıktığı için mi, yorulduğu için mi, ağrı çektiği için mi, oyun istediği için mi ağlıyor bize beden diliyle anlatır.

Tamamen konuşmaya başladıktan sonra 5-6 yaşlarında bile çocuklar yaşadıkları sıkıntıları ve duygularını ifade etmekte zorlanırlar.

Çocuğumuzla aramızda güçlü bir bağ olduğunda, ihtiyacını anlatan ipuçlarını daha kolay ve erken yakalarız. Bu ihtiyaç sancıya dönmeden karşılayabiliriz.

Çocuklar ihtiyaçları karşılanmadığında işbirliğine yanaşmayan zorlayıcı davranışlarla iletişim kurarlar. İhtiyacı karşılamak yerine, bu davranışı değiştirmeye çalışmamız, çocuğumuzla aramızda bir güç çatışması çıkmasına yol açarak sonuç almamızı engeller.

Bu nedenle çocuğumuzun bizim ilgimizi ve sevgimizi en az hak etmiş göründüğü zaman, bu ilgiye en çok ihtiyacı olduğu zamandır.

Davranış çözümlemesi davranışın altında yatan nedeni görebilmek demektir. Ebeveyn olarak sorumluluğumuz çocukların ihtiyacını iletmek için kullandığı davranışın altında yatan ihtiyacı anlamak ve çocuklarımıza bu ihtiyaçlarını kabul edilebilir davranışlarla ifade etmeyi öğretmektir.