İnsanlar...İnsan...Sizler...Bizler...Ve ben...
Nasıl doğmuştuk,nasıl olmuştuk,nasıl yaşayacaktık,neler yaşıyacaktık.
Bir çok soru,bir çok bilinmez varken,ben tek bir şey biliyorum
insanoğlu ana rahminde bir damlacık spermden,cenin haline gelmiş,sonra
bebek vs.Ne kadar da saftık bir annenin bir babanın arasında bir canlı
sebepsiz gülen,sebepsiz ağlayan bir şey...Varığını yoğunu o canlı için
harcayan babam,uyku nöbetlerinde uykusuzlukla can çekişen annem...

Sonlar yıllar peşisıra geldi ki babamın ''kazık kadar adam oldun''
dediği günü hala hatırlarım...Evet baba oğlun kazık kadar oldu,hatta kazığın
tam kendisi oldu,ama adam olabildi mi hala bilmiyorum...Tıpkı bir dilsiz gibi
karanlığa düşmüş bir yerde feryat figan böyle gırtlağım yırtılır derecede
bağırırken kimse duymamıştı beni.Neler yaşatmadım neler yapmadım ki ben size.
Babam 'senin gibi oğlum olmaz olsaydı' demişti en sonunda,annem 'sende çocuklarından
bunları görürsün'demişti ve duyduğum son kelimelerdi bunlar 2 aylık bir
süre için.Sonra lisem başlamıştı,yatılı okul...Annem,babam yok karışan
yok hiç bişi yok(!)ne kadar güzel gelmişti ilk önce...Sonra soğuk ve kapkaranlık
gecelerde neden üşüdüğümü düşündüm...Her yataktan kalkışımda üzerimin hep açık
olduğumu fark ettim.Ama benim üstüm hiç açık olmazdı...Annem bitaneler bitanesi
ne kadar da kızsa oğluna her gece gelip örtermiş demek ki.Bir gün param bitmişti
ve gidip yurt müdüründen istemiştim,bana 'baban yok mu?' demişti,ben o gün
anlamıştım,parasızlığı,bir eğlenceden geride kalmayı,en önemlisi babamın var olduğunu
ve bana ne kadar kızsada paradan,eğlenceden sınırlamadığını...Bir dönüm noktasıydı
aslında ilk ev iznine gitmek istediğimde ceza almıştım 1 ay izin yok ki zaten ayda bir
izine gidebiliyorduk...2 ay sonra gittiğimde annem bi farklı göründü bana sanki
tüm şefkatiyle sarıl bana diyordu...Sarılmıştım sımsıkı,ağlamıştım dizlerinde salya sümük.
Babamı ilk gördüğümde şöyle süzer gözlerle bi bakmıştı,zayıfladın mı oğlum sen iyi yemek
çıkmıyo mu yurtta? demişti...Nasıl bir adamdı babam,en son konuşmamızda kavga etmiş
gözlerinin önünde aynayı yumruklamıştım...Yine sarılmayı ihmal etmedi benimle,
gözlerim dolmuştu,tıpkı asker arkadaşım gibi sert,tıpkı silah arkadaşı gibi mertce ve
tıpkı oğul evlat gibi sıcak sarılmıştık...

İşte o gün anlamıştım ailemin herşey olduğunu,herşeyim olduğunu,
bu gece tuhaf bir geceyd,sağnak yağmur havasında gözlerim,içinde
yaptıklarının pişmanlını yaşayan üzgün bir çocuk ve sanki bunları yapmamalıydın
diyen bir film...Artık anlayabiliyorum ki ne olursa olsun ne yaşanırsa yaşansın
herşeyin affedildiği unutulup gittiği tek yer,tek meclis ailem.

Acaba diyorum döktüğüm gözyaşlarım pişmanlığıma kanıt olsa
işte Allahım gerçekten yaptıklarımdan pişmanım ve af diliyorum desem,
Allah beni affeder miydi?Bunu allahtan bu gece istedim,affetmek Allhın
lütfuna kalmış...Biliyorum ki O kendine uzanan elleri cevapsız bırakmaz.
Ama şimdi evime döndüğümde,ailemi gördüğümde yapacağım ilk şey olucak
anneme,babama deliler gibi sarılmak...

Güzeldi.. Teşekkür ettim paylaşım için ..

Güzelmiş canım Teşekkürler