Son zamanlarda kendimi bir saç ...ığın içinde buldum! İçinde hapsolmus
kendimi yırtıyorum,parçalıyorum cıkmak kurtulmak için ve sonra bu
saç...ığın hayat olduğunu anlıyorum.ßiraz daha düsündükten sonra
saldırıyorum kendime parçalarcasına sanki en büyük düşmanıma
saldırıyormuşum gibi,ardından burnuma bir koku geliyor bana hiçte uzak
olmayan bir koku tatlı kan kokusu.Kan suzulurken vucudumdan bi şey
farkediyorum,akan sahte kan asıl akan içindeki bunalım,yalnızlık ve
bezginlik....



Kendimi bu monoton dünyada yalnız hissetmek...Ah! evet işte acı ve
kederin müthiş sentezi bu olsa gerek ve ardından koca bir
bunalım.ßunalımı tarif etmek hiçte kolay degil ama bildigim tek şey
bunalım varsa agzından eksik olmayacak bir ünlem var OFFFF!!!



ßu saçmasalak düzeneğin bir parçası olmak tek başına mücadele vermek NEDEN? Nasıl olsa bende her yalnız gibi unutulacağım..!



ßunalım,depresyon,sıkıntı,yalnızlık,bıtkınlık,kend inden kurtulma
isteği v.s bunlarla yaşamaya alıştım.Tabi bunlarla yaşamaya yaşam
deniyorsa.Neden bunlara katlanmak zorundayım ki? Keşke kendime vurdugum
her bir kesik darbesinde bunlardan kurtulabilseydim ama o kadar kolay
kurtulmak yoq.Fakat ben yinede onlarla yaşaya yaşaya bişey oğrendim
acırken canım,akarken kanım,ağlarken gözyaşlarım,haykırıken sesim daima
bunalım yalnızlık ve bu lanet saç ...ıgın bir hücresi olacak..!