Buddha’cılık gelişmesinin ilk çağlarından itibaren Buddha’yı, kanunlarını ve topluluğu ululaştıran birtakım tapınma şekillerini benimsemiştir. Kutsal emanetlere karşı ilk zamanlardan beri büyük bir saygı gösterilirdi. Bu emanetleri saklamak veya Buddha’nın hayatına ve daha önceki hayatlarına ait olayları anmak için anıtlar yükseltildi (stupa).

Bununla beraber Buddha’nın resimlerine tapınma nispeten daha sonraki bir tarihte başlamış gibi görünmektedir. Bu tapınma tarzı bugün de Buddha’nın heykeline çiçekler, giysiler, süsler sunmak, ilâhiler okumak, vakıflara büyük bağışlarda bulunmak suretiyle devanı eder. Zamanla bu tapınmalar başlangıçtaki keşişçe sertlikle hiçbir ilgisi kalmayan bir debdebe haline gelecektir. Bu törenlerde sihirler yapılır, cinler kovulur. Şefaatte bulunulur. Bunlar Buddha’cılık öncesi veya doğrudan doğruya halk kaynaklı âdetlerdir. Efsunlar, muskalar, resimler, dövmeler aynı kaynaktan gelmektedir.

Mahayana’nın ibadet şekilleri ile theravâda’nınkiler aynıdır. Kutsal metinlere karşı çok gelişir. Bu metinler kendi başlarına kurtarıcı bir değer kazanır. Büyük bir itina ile yazılıp resimlendirilen yazmalar (mandala) çoğalır. Lâmacı ibadetler, bu kavramları daha da çoğaltmıştır. Çok girift törenler büyük yer tutar.

alıntı