...Ama hayatı anne babamıza dar etmedik!

Nereye gitsem, ne yana dönsem, hep bir çocuk çığlığı, ağlama sesi ve sonu gelmeyen bir gürültü duyuyorum. Başrolde canavar bir çocuk; yaşı değişken. 3-6 arası da olabiliyor, 6-9 arası da... Israrcılık, şımarıklık, gözü doymazlık... Hep istiyor, hayırdan anlamıyor! Anne baba ilk başta sabırlı, dayanabildiği kadar dayanıyor. Sonra basıyor sopayı ya da azarı!

Hep derler: Bir anne ya da baba çocuğuna dayak atıyorsa, aslında o dayağı kendine atmalıdır! Buna yürekten inananlardanım. Çocuk dediğin şey, bir hamur misali, nasıl yoğurursan öyle şekilleniyor. Anne baba olmak kolay değil, hariçten gazel okumaksa pek kolay. Ama düşünüyor insan: Biz de çocuktuk be kardeşim! Ben hiç annemin paçasına yapışıp ağladığımı hatırlamıyorum. Ya da çığlıklar atarak bir şey aldırmak için ısrar ettiğimi... veya sözünden çıktığımı! Aynı şekilde babamın da... Hayır dedikleri zaman, anlamını iyi bilirdik: Hayır, hayırdır!

Şimdiki çocuklarda mı bir sorun var, yoksa anne babalarda mı, bu belirsiz. Ama yukarda inandığım savı bu satırlarda da savunmaya devam ediyorsam, kabak anne babaların başına patlamış durumda! Belki de yeni nesil, pek çok konuda olduğu gibi bu konuda da beceriksiz ve bir önceki kuşakların gerisinde kaldı. Daha sağlıksız, daha sabırsız ve daha beceriksiziz! Bakalım çocuklarımızın çocukları ilerde nelere gebe...

Bu konu tartisilir ..
Egitim tabiki cok önemli, bunun farkindayiz.. Ama bi yanda'da, anne baba ne kadar mükemmel olursa olsun bazen hicbirsey degistirilemiyor.. Öyle bi dünya'da yasiyoruzki, suc sadece egitim'de, anne'de veya baba'da degil.. Gördügümüz, duydugumuz, yasadigimiz herseyde. Herkes'de.

teşekkürler.