Papatyanın Efsanesi

Günlerden bir gün bir tırtıl gözlerini dünyaya açar.İçgüdüleri ile
hareket edip önüne ne gelirse yemeğe ve yeni yuvasını kurmaya
başlar.Bir müddet sonra yuvasına girer ve yeniden doğuşun
mucizevi güzelliği ile muhteşem bir kelebek olarak uçsuz bucaksız
tabiat içinde mutlulukla kanat çırpar.Kelebekcennet gibi bu
güzelliklere yukarılardan bakmak ve ömrü yettiğince bu güzellikleri
görebilmek için uçar uçar uçar.Dağlar tepeler aşar ormanların
üzerinden geçer derken bir vadide dinlemek için aşağıdaki çiçekler
arasına iner.Çiçeklerle bezenmiş bu cennet köşesindeki bir tanesi
onca çiçeğin arasında kelebeğin tüm dikkatini çeker ve karşı
koyamadığı bir istekle bu çiçeğin yanına uçar. Bu çiçek bir
papatyadır. Tabiatın hiç bir şey esirgemediği kadar güzel.

“Merhaba sizi uzaktan gördüm ama yakından çok daha
güzelmişsiniz” der kelebek.Utanır papatya tüm

utangaçlığı ile
Hoşgeldin bende yalnızlıktan çok sıkılıyordumiyi ki geldin” der. Ve
aralarında hoş bir sohbet başlar birbirlerine kendileri hakkında
bilgiler verirler sohbet iyice koyulaşır ve akşam olur.
Geceyi birlikte geçirirler gökyüzüne dalıp ay’ı yıldızları seyrederler
dalıp öylece uyuyakalırlar.Kelebek sabah uyandığında papatyayı seyrederek
ona duyduğu hissin hayranlıktan öte bir duygu olduğunu onsuz
olamayacağını hisseder.
Güneşin kızgın ışıklarının papatyanın narin yapraklarına zarar vermemesi için
onun üzerinde uçup ona gölge yapar ona sevgisini haykırmak ister ancak “ya
o beni sevmemişse ya beni artık yanında görmek istemez se” diye korkar bir
türlü hislerini açamaz
Ne var ki papatyada aynı duygular ile yanmakta ve yine aynı korku
sebebiyle aşkını itiraf edememektedir.Bu şekilde birbirlerinden habersiz iki
sevgili saatlerce süren mutlu birlikteliklerini devam ettirirler. Ve Kelebek artık
yorgun düştüğünü gitme vaktinin geldiğini hisseder ” ben artık gitmeliyim
“der.Sonsuz bir acı içine düşen papatya derin bir üzüntü ile ” neden yoksa
yanımda mutlu değilmisin “diye sorar.
“Hayır der kelebek. Biz kelebeklerin ömrü üç gündür ve ben ömrümü
tamamladım” der.Kara haber gibi bu sözler papatyanın yüreğine ok gibi
saplanır yaşama isteğini yok eder.İyice halsizleşen kelebek son bir gayretle
“seni çok seviyorum” der. papatya üzüntü içinde iken duymuş olduğu bu itiraf
karşısında adeta birden donar kalır sadece dudaklarından “bende” lafı zorla
çıkar.Kelebeğin ardından gözü yaşlı bir şekilde bakarken “beni seviyormuş
keşke bilebilseydim keşke bende daha önce söyleyebilseydim diyerek
gözyaşlarını kalbine akıtır.
Bu üzüntü papatyanın yaşama isteğini yok eder yaprakları sararıp solmaya
bir bir düşmeye başlar.Her yaprak düşüşünde içinden “beni seviyormuş” der.
O günden bu güne aşıklar sevildiklerinden emin olmak için papatyanın
yapraklarını koparırlar seviyor..sevmiyor ..seviyor…sevmiyor.

sevginizi asla kendinize saklamayın.Çünkü hayat sevmek için çok kısıtlı bir zaman dilimidir.