Iyi kalpli, yalniz bir adam, bir gün bir koza
bulur. Kozanin icinde kücük
bir tirtil vardir. Adam çok sever bu tirtili, onunla tüm
yalnizligini, tüm
sevgisini paylasir.

Gel zaman git zaman tirtil büyür, güzel bir
kelebek olur. Adam, kelebegine
hayran... birakamaz bir türlü... Aslinda kelebegin aklinda
daglar, kirlar,
çiçekler vardir da; kiyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalniz birakamaz

onu... Üç günlük ömrünü sevildigi ve sevdigi yerde geçirmeye hazirdir...

Ama
adam bilir ki; "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir" ... Kelebegine
son kez
bakar ve onu saliverir özgürlügüne, kirlarina, çiçeklerine
dogru...

Kelebek
mutlu olmasina mutlu olur ama hiç bir meltem, hiç bir çiçek
yapragi adamin avucunun
sicakligini andirmaz... Aklinda adam, o çiçek
senin bu çiçek benim dolasir saatlerce...
Adam bir kelebege sevdali, bakip
durur bosluguna. Kelebekse hala konacak sicak bir
avuç aramakta...

Böylece kelebek sunu anlar: BAZEN AIT OLDUGUMUZ YER
ORASIDIR; SICAK BIR
AVUCTUR BILIRIZ AMA O YERIN BIZE AIT OLMA IHTIMALI
BIR HIÇTIR ...
Böylece adam sunu anlar: HIÇ BIR SEVDAYI YALNIZCA SEVGIYLE
YASATAMAZSINIZ
...

O günden sonra kelebek, adama duydugu özlemi
gömecek bir dag aramaya
baslar, ama gücü tükenene dek arayis da bulamayinca anlar
ki; HIÇ BIR DAG
BIR ÖZLEMI GÖMEBILECEGINIZ KADAR BÜYÜK DEGILDIR ...

Adamsa sevdasini koyar simsicak avuçlarina; kelebegin yerine...

Sevgili
dostum; Herkes bir seyler yasar; iyi ya da kötü, dogru ya da
yanlis... Yasadiklarindan bir
çikarim yaparak hayatina bir yol verir; ayni
zamanda düsüncelerine de...

Birak SEVGI seni bulsun...

sağOl ablajım.