Bırak her şey böyle kalsın, dağınık, savruk, yıkık, bırak kalsın! Her yeniden barışmamız yıkıyor kalbimi ki; kalbimin buna hiç gücü yok artık.

Sen, içinde hiç bina olmayan bir şehir gibisin. Sesler, yüzler, sözler dolusun, insan yüzleriyle kaplanmışsın ama yaşamıyorsun. Sıcaklığını, özgünlüğünü kaybetmişsin…

Ben seni bir bahar akşamında, her şeyin kendine döndüğü zamanda sevdim. O zamanlar herkes yaşadıklarıyla anılırdı, başka türlü sevilirdi ve ben o zamanlar çok temizdim.

Sen bir başka düşte sevdim ben, bir başka türlü, bir başka kalple… O zaman öyle kalpler de bulunuyordu.

Ben seni kanımdaki son damlayla sevdiğimde, senin kalbin hiç gece görmemişti. Sonradan sende karaya çaldın. Sen de biraz beyaz giyerdin, sonradan siyaha özendin.

Şimdi her barıştığımızda duymak istediklerini yeniden ve ısrarla söylüyorum. Ben seni yine seviyorum ama artık gücüm yok anlasana.

Barışmış sayma sen bizi, yine ayrı duralım aklında. Ne senin başka bir ihanetine dayanacak gücüm var, ne aklım kalabiliyor kuytuda.

Sen şimdi içeride mutlu, huzurlu uyuyorsun. Özlemişsindir elbette, söylediklerin doğrudur ama uzun sürmez sende hiçbir duygunun ömrü, o yüzden bırak dağınık kalsın yatak, kalplerimiz gibi.

Sen yine bulacağın bir heyecana gittiğinde, ben arkandan ağlamayacağım. O yüzden şimdi gözlerine uzun uzun bakıp, sana “sevdiğim” diye sarılmayacağım.

Bırak dağınık kalsın aşkımız, ne sen bir daha yorul beni inandırmaya ve bu kalp bir daha kanasın ahmakça ardında. Bırak dağınık kalalım, nasılsa öyle de ben sana aşığım…

Candan Ünal