Bir gece yarısı bıraksam seni, sigarayı bıraktığım gibi… Özlemesem bir daha hiç, bir daha hiç dokunmasam…. Mümkün mü?

Yüreğimin tam ortasında otururken tüm varlığınla, beni hücrelerime kadar ele geçirmişken hüznün, seni bırakabilmek mümkün mü?

Nasıl unutulacağını anlatabilir misin bana? Seni içimde kaybetmenin bir yolu var mı? Bir çözümü var mı; kahrolmadan gece yarılarında sensizliğe alışmanın?

İçinde sana değmeyen bir sözcük olan cümleler kurmaya ne zaman başlarım? Ne zaman silinir aklımın ardında hiç durmadan dönen adın?

Tümüyle silip atmak mümkün mü seni içimden? Acı çekiyorum… Acıyor bir yerlerim… Üstelik nicedir yokluğunla alıştırmışken bedenimi, inatla sana dönüp durması garip değil mi, pervane böcekleri gibi?

Kararsın her şey, bir anda bitsin. Sen, ben, biz, ismimiz, şeklimiz, gölgelerimiz gitsin… Yok olalım, hiç yaşanmamış sayılalım. İzimiz kalmasın, olmaz mı?

Sigaram gibisin, bıraktıktan sonra bile bırakmış sayılmıyorsun. Hiç içmesem de, canım hep istiyor çünkü seninle olmanın keyfini biliyorum.

Bir unutabilsem seni! Gündüzler gibi, sayılar gibi, isimler gibi,rüyalarım gibi, bir unutabilsem seni…

Candan Ünal

Çok güzelmiş; teşekkürler.

Rica ederim, begendigine sevindim.
Okuyan gözlerine saglik