Beni Es Geçti Hayat

beni es geçti hayat
ne öpmelerdir yüreği serinleten ne de gelmeler...
sonsuz bir ümitsizlik sarar sarmalar bedenimi yüreğim üşürken...
delidir sevmelerim, delidir özlemlerim bu gönül bende varken...
ha bugün, ha yarın derken geçti zaman...
bu son demidir ömrün kayıp gitti elimden an...
benden geçti artık, ensemde hissediyorum o melun nefesi...
ne sevmeler yakın artık bana ne yarin sesi...
sanırım konacak dudaklarıma o soğuk nefesi...
bir veda busesi sessizliğinde içeceğim ecel şerbeti...
şimdi bir hazan mevsiminin tam ortasında durmuş bakınıyorum...
beklentiler sona ermiş, hasat kaldırılmış tarladan...
ürün varmış, yokmuş, ne tasa ne gam...
arkamı dönüp bakmaya korkuyorum,
elimde kalan bir yığın hatıra...
boş bir çerçeveden bana gülümseyen, yarım kalan
korkuyorum tıpkı küçücük bir çocuk gibi
ve... öylesine üşüyorum ki yalnızlığımda
kat kat örtsem de üstümü çenelerim birbirine vuruyor
ve sessiz çığlıklar atarak, yastığa gömüp başımı,
kimseye duyurmadan ağlıyorum...
gözyaşlarımı içiyor acımasızca geceler...
sabahlara gülümseyen bir maskeyle kalkıyorum
nasıl bir şeydir yürekte gülümsemek...
hiç dikkat etmedin mi gözlerime...
gülümsemelerim takılıp kalmış dudaklarımın bir köşesine...
sanırım bir kavşakta durdu ve beni es geçti hayat
kim bilir, belki de korkularımın esir aldığı bir meczup,
bir yaralı ceylandır kalbim...
anlaşılan korkuların esiriyim ben,
yaşamak nedir bilmeyen...
keşke hançer yarası, kurşun yarası olsa söylenen...
yürek yarası berbattır, ölüme götüren...
amansızdır, iyileşmek nedir bilmeyen...
en kötüsü değil midir o dediğin,
tavsiye edersin bilmem neden...
yaşamak... Ölmek... Sürünmek...Kanamak...
susamak...Sus-mak...Sus-turulmak...
öylesine çoğaldı ki yalnızlığımda kimsesizliğim...
kendi kalabalığımda boğuluyorum şimdi de ellerim havada...
teslim bayrağını çektim artık, ne umudum kaldı ne de sevda