Bütün yazdıklarımı sildim. Koca bir sayfaydı, hepsini sildim. Hiç acımadı içim… Ben seninle neredeyse çeyrek yüzyılı devirmiştim; onu bile sildim….

Unuttuğumuzu söylediğimiz şeylerin çoğunu gerçekten unutmayız. Bazen sadece hatırlanma değeri kalmadığı için, üstünde düşünmeye gerek olmadığını vurgularız.

Unutmak; çoğu zaman izini tamamen silerek kaldırıp atmak değildir. Yaraları duran her hikaye, unutulsa da kendini bir yerlerde gösterir.

Seni unuttuğumu söylüyorum. Bu doğru! Artık seni sevmiyorum ya, artık adını duyunca yüreğimde sıcacık bir bulut dolaşmıyor ya, artık yüzünü gördüğümde kalbim yerinden çıkacakmış gibi olmuyor ya, bence ben seni unuttum!

Artık hasta olman, uyuyakalıp işe gecikmen, gömleğinin kirli veya temiz olması, pantolonunun ütüsü, cebinde paran olup olmadığı, gününü nasıl geçirdiğin beni ilgilendirmiyor ya; bence ben seni unuttum!

Başka kadınlarla gezip tozmana, ilaçlarını düzenli kullanmamana, akşamları hızlı ve çok yemene, rakıyı fazla içmene, spor yapmamana, paranı biriktirmemene kızmıyorum ya, bence ben seni unuttum!

Annenin doğum gününü, eski eşinin nafakasını yatırmanı, çocuğunun veli toplantısı olduğunu, aradığın eşyaların yerlerini, kaybettiğin telefon numaralarını, yolda karşılaştığın insanların isimlerini, sabah giderken yanına almayı unuttuğun cep telefonunu sana hatırlatmak zorunda değilim ya; bence ben seni unuttum!

İçimde senden kalan yaralar yüzünden çoğu zaman sağlıklı ilişkiler kurmakta zorlansam da; artık birine güvenmek ve sevmek benim için zor olsa da; beni seven insanları seninle yaşadıklarım yüzünden yanlış anlayıp kırsam da; yeniden ve her zaman sevmeye gönüllü olduğum için, şimdi başka bir tenle seviştiğim ve mutlu olduğum için, yabancı bir kolda uyumaya alışabildiğim ve onu sevebildiğim için, bence ben seni unuttum!

Peki, sen benim yerimi dolduracak birini buldun mu?

Candan Ünal