Tanımadığınız birine canım demeden önce iki kez düşünün..

Hayatta en uyuz olduğum şeyler listesi yapmıştım bir keresinde. Yahu liste dedimse, öyle kağıt kalem alıp liste yapmak değil, o kadar delirmedim. Kafamda liste bu... Ellerimi yıkarken kazağımın kolunun ıslanması ve onu ıslak ıslak giymeye devam etmek zorunda kalmak, listenin yukarısında bir yerlerde durur mesela. Ama öyle bir şey var ki, her zaman ilk üçümde yer almayı başarmıştır: Tanımadığım insanların bana "canım" demesi!

Son zamanlarda nedense daha fazla başıma gelmeye başladı. Hayatım boyunca tanımadığım insanlara sen bile dememişken, daha tanışalı 30 saniye olmamışken, birinin bana canım demesine tahammül edemiyorum. Canın çıksın demek geliyor içimden, o da hoş olmaz tabii!

Beni nasıl biri sandığınızı tahmin edebiliyorum. Hani şu, kendini aristokrat zanneden, sürekli kendisine "siz" diye hitap edilmesini isteyen, hatta hele ki patronsa, odadan her içeri girdiğinde ayağa kalkılmasını falan talep edecek kadar aşağılık kompleksi olan, sonradan görme biri... Hayır bilemediniz! Böyle biri değilim, ben sadece insan ilişkilerinde biraz görgülü olunması, had bilinmesi, ağızdan çıkanın kulağa gitmesi gerektiğini düşünüyorum. Mesela bir mağazaya girdiğimde tezgahtar kızın bana "nasıl bir şey istemiştin canım" demesini istemiyorum. Ya da gittiğim doktorun da, manavın da, iş yaptığım müşterimin de... Ailem ve arkadaşlarım dışında nasıl kimse canım değilse, ben de kimsenin canı olmak istemiyorum!