Bütün her şeyi boş ver ama ben çok sevmiştim seni. Ne yaşadıklarımızın bir önemi var artık, ne hissettiklerimizin, artık her şey eski bir sayfada kalmış tuhaf bir hikayenin sözcükleri gibi… Yine de sevmiştim seni…

Kimsenin seni neden sevdiğimi anlamasını beklemedim çünkü ben de bunu hiç bilemedim. Aklımın ve belki kalbimin tuhaf bir yanına denk geliyordun, kim bilir?

Birini neden sevdiğini bilmiyorsan eğer, sevmeye ne kadar devam edebilirsin? Sebebini bilmediğin sevgiler mi daha uzun sürüyor, yoksa altını koyu kalemle çizdiklerin mi?

Hangi sesler daha çok rahatsız eder seni; dışarıdan gelen yüksek gürültüler mi, yoksa içinde hiç durmadan konuşan aklının fısıltısı mı?

Oysa ben çok seviyordum seni, hiç sebepsiz, hiç gereksiz ama seviyordum. Seni severek kendi varlığımı kanıtlıyordum belki, belki sadece o saf aşklara öykünüyordum. Sen benim çocukluk hayallerimdeki beyaz atlı prenstin belki…

Aslında ne sen prenstin, ne benim kurtarılmayı beklediğim kilitli bir kalem vardı. Kendi hayatını bir hapse çeviren aklımdan ve kalbimden başka hiçbir şey değildim ve yıllar geçtikçe gördüm ki; ben seni kendimden çok sevdim.

Yoksa insanın kendi hayatını bu kadar yok sayması, ona sadece bir kere hediye edilmiş bir ömrü, sanki sonsuzmuş gibi boşa harcaması nasıl mümkün olabilir?

Ben anladım ki; seni çok sevdim ama daha üzücü olanı, kendimi hiç sevmeyişim…

Candan Ünal