Buraya bir arkadaşım vesilesiyle üye oldum, severim böyle ortamları.. Bilgi aktarılır, öğrenilir ve öğretilir. Ancak ben size biraz farklı gelmiş olabilirim ya da siz bana göre farklısınız.

Zira önceki forumlarımda yakaladığım arkadaşlık ortamını pek yakalayamadım. Hiç kimse birbirine benzemez, farklılıklar mutlak suretle olacaktır ancak paylaştığım konular sanırım ya hiç ilgi görmeyen konular ya da yazım tarzımı sevmediğiniz için ilgi göstermediğiniz konular. Ben yapı itibariyle farklılıkları ve sıradışılıkları severim... Bir akvaryumda sıradan bir insan japon balığı beslemek isterken benim hemşire köpek balığı beslemek istemem gibi. Günümüzde benim gibi insanlar üzülerek söylüyorum ki yalnızlığa mahkum edilen, dışlanan ama her zaman eğlence ortamlarının, ilginçliklerin örnek gösterilmelerinden eksik olmayan insanlarız.

Şunu bilmelisiniz ki ben çocukluktan beri yalnız büyüyen, baba ve anne sevgisinden yoksun yetişen biriyim. Öğretmen bir ailenin oğlu olduğumu gururla söyleyemem. Şimdiye kadar öğrendiğim genel kültürü de annemden ya da sevgisini hiç görmediğim babamdan öğrendiğimi söyleyemem. Ben korkuları, kaygıları zaman zaman paranoyak düşünceleri ve hiç bitmeyen şüpheleri olan biriyim. Bu zamana kadar insanlara çok güvendim ve çok büyük yaralar aldım. Dürüst ve doğru oldum ama karşılığını ya yalancı etiketiyle ya da yüz kızartıcı ithamlar altında bırakılarak ödedim.

Arkadaşlarım demek isterdim... Çevremdeki insanların beni hep güler yüzlü, şakacı, muzip biri olarak tanımalarının tek sebebi vardır ki hayata karşı bir sıfır yenik başladığımı ve belirli periyodlarda bu yenilgilerimin artarak devam ettiğini gizlemek isteyişimdir.

Sanatçı olmak istememin bedelini toplumdan dışlanıp, ötekileştirilerek ödememe rağmen sanatla dolu bir on dört yıl geçirdim. Güzel ortamlar ve insanlar tanıdım. Birçok insanın hayranlıkla baktığı insanlarla aynı sofrada yemek yiyerek sohbet ettim. Ancak mutluluk ve arkadaş üzerine ve de aile üzerine güzelliklerin hiçbirini yaşamadım.

Babam ben askerdeyken vefat etti. Sağlığında, ben henüz ilkokul öğrencisiyken her gece dayak atar, sebepli sebepsiz şiddete maruz bırakırdı. Ailem tarafından pek sevilen biri olmadım hiçbir zaman. Aksine tiyatrocu olmak istememden kaynaklı her fırsatta aşağılanıp yalnızlaştırıldım. Burada vakit geçiriyorum iki günden beri, paylaşımlarda bulunuyorum, işe yarar mı bilmem ama bilgi aktarıyorum. Ancak açtığım konuların pek rağbet görmediğini ya da umursanmadığını "ki ihtimaldir" görünce açıkçası üzülüyorum.

Kendimce itirafım şu ki arkadaşlar, ben gerçekten yalnız bir palyaçoyum... Göz yaşlarımı makyajlı suratımın ardında bırakıp gülmek zorundayım. Mesela ben  hiç tatmadım doğum günümde bir arkadaşımın içinden gelerek bana hediye alıp da karşıma pat diye çıkarak sürpriz yapmasının bana verdiği mutluluğu... Hiç yaşamadım arkadaşlarımın ortamın bir parçası olduğuma inanmalarıyla yanlarına çağırdıklarında, onların yanına geldiğim zaman gözlerindeki ışıltının verdiği mutluluğu... Ya da bilmiyorum bir arkadaş tarafından özlenerek çağırılmanın ne demek olduğunu. Ama sorarsanız ki dışlanmak, ötekileştirilmek, iyilik yaptığın halde kötülük yapandan daha kötü görünmek nasıl bir his diye ... size büyük bir hünerle anlatabilirim. Belki bu konuda birkaç cilt kitap bile yazabilirim. Gerçi ben kitap yazsam bile alan olmaz alan olsa da okumak yerine tencere tavanın altına koymak için kullanır.

Başınızı ağrıttım, gözlerinizi yordum özür dilerim hepinizden... Fakat benim paylaşımlarım kimse okumasa da görmese de devam edecek. Ben paylaşarak bana verilen "öğret" görevini yerine getireyim.. geri kalan bilmeyip "öğrenmemek" ayıbı varsa sizlerin olsun. Benden yana sevgiler ve sonsuz saygılar.

dediğin gibi bir eldeki parmaklar bile aynı değil herkes farklı konulara ilgi gösteriyor olabilir ama ben elimden geldiğince sizi takip etmeye calışıyorum boşverin kimse görmesede gören birileri vardır

Görenin en azından Bir kişi olduğundan eminim.

önemli olan kendi düşüncelerindir bana göre.Kötü düşünme bir kitap yazsam okunmaz deme mesela neden okunmasın.Sen eğer kendine inanmazsan ,bir başkasının inanmasını bekleyemezsin. Yanlış anlama seni kırmak istemem...Ama içindeki öz güveni parçalama.Seni tanımıyorum ama sen,kendini biliyorsun...Kimse okumuyor diye üzülme ben bunu yaza biliyorum de mesela.bunun için sevinmelisin.Evet bn başarıyorum de.Unutma hayat kimseye adil değil.İçten itirafın için teşekkürler ve lütfen beni yanlış anlama....

Dediğinde haklısın.. Kaybedenler Kulübü radyo program sunucusu gibi yaşıyorum hayatı dinlenmeyen şarkılar söylüyorum işte benim yoksunluğum burada başlıyor, biraz tanışmaya biraz tanınmaya ihtiyaç duyuyorum... Geri kalanı bana ait zaten.

tanınmana gerek yok sen hikayelerinle yaşıyorsun.Bazen fark etmesekte yazdığıkız şeyleri yaşarız...

Aslında bir bakıma var, eğer ben hikayelerimle yaşıyorsam ve yazdıklarım beni anlatıyorsa... Okuyanlar beni biraz merak etmeliler.

ama bu seni ilgilendirmemeli...Masallarda bile mera edilenler sonradan çıkmaz mı ortaya...Demek istediğim birilerinr değil,önce kendine yazmalısın....

Zaten kendime yazıyorum ancak iyi mi kötü mü olmuş anlamam da gerek kendimi geliştirmem ve eksiklerimi kapatmam için. O yüzden eleştiri, yorum almaya da ihtiyacım yok değil. Ve beni biraz ilgilendirmeli diye düşünüyorum. Çünkü ben bir yazar olmak istiyorum. Evet herkes beni beğenmek zorunda değil ama kötü olmuşsa bile yorum yazabilmeli, eleştirebilmeli.