Temel nedeni bulmak hiç de kolay değil aslında, ya da burnumun ucunda bitmiş küçük de olsa bir filiz asla farkına varamadığım… Satır aralarından ucunu sürükleyip bulup çıkaramadığım, bilinçaltımın oynadığı yüzlerce oyundan biri gibi yeterince üzerine düşmediğim, geçiştirip, bugün-yarın ezberlediğim mazeretlerin ardına gizlediğim.

Belki çirkin, kim bilir sıradanlığıyla övünemeyeceğim, düş kırıklığı yaratacak denli yakıştıramadığım, üzerini örterek artık tahammüllerin sınırını zorlayarak rahatsız etmeye başlayan isteklerim…

Hoyratça gülüp geçemeyeceğim denli göz önünü fırlayarak utandıran beklentilerimdir, bir köşeyi döner dönmez çarpıştığım, masum bir ricanın ya da bir bardak suyu uzatırken aynada karşılaştığım bakışlarımdaki bıkkınlığım, sabırsızlığımın nedensizliğidir.

Sınırların ancak benim belirlediğim kadar olduğu dünyamda, aradığım çıkış kapısının manasızlığı ile labirente dönüştürerek oyalandığım, yıllar geçtikçe içinde kaybolduğum, döndükçe boş sözcüklerle sarhoş olduğum, giderek yok olduğumu anlıyorum.

Bir an önce var olmalı, kırmalıyım yumurtanın kabuklarını yoksa çürüyecek hislerim. Bu çırpınma aslında ipek böceğine çevrilen bir kurdun sancıları mı, ölmeye yüz tutan kelebeğin son çağrıları mı bilemeyeceğim.

Meydan okumak ile yok olmak arasındaki farkı bilemeyerek sonlanıyor yahut başlıyor cümlelerim.

emeğine sağlık