Hayatın ne getirdiğini ve ya neler getireceğini asla bilemezsin. Belki şuan,şu saniye çok sağlıklı ve huzurlusundur,ama bir dakika sonra neler olacağını nereden bile bilirsin ki?On beş koca yıl normal yaşadım.Çoğunu hatırlamasam da “ama”larım ve “Keşke”lerim de oldu .Amalarım bariz bir şekilde çok fazla olduğunu farkındayım.Ya keşkeler ,onların varlığı bile rahatsız etmez mi sizi?Beni gerçekten rahatsız eden keşkelerim varken ,her birini karşılayan amalarım da var.
-Keşke daha fazla ders çalışsaydım.
-Ama ben zaten okumayacağımı biliyordum.
-Keşke okulda daha çok arkadaşım olsaydı.Daha fazla çevrem.
-Ama onlarla iletişime geçme sorunlarım vardı.


Bir sürü keşkeler ve amalar ile geçiyor hayat.Daha fazla dikkat etmem mi gerekiyor?Daha mı kontrollü olmayım?14 yaşındaki kızla , şuan ki kızın arasındaki fark ney? Daha fazlamı korumacı,düşünceli,akıllı,aktif,iç güdüleri kuvvetli biriyim.Ah,hayır,hayır.
Hadi ama tamam büyüdüm, ufak tefek şeylerin artık daha çok farkındayım. Ama bu kadar basit şeyler değil önemli olan.Hayatımda çok mutlu olduğum anlarımda oldu.Allah aşkına tabî ki oldu.Mesela geçen doktora gittiğimde ,şeker oranımın düşük olması.Yada yeğenimin olacağını öğrenmem!Daha eski,birinin bana aşık olduğunu düşünmem!Daha da eski? İlk okula başlamam! Iıımmm ,bu çok eski oldu.O zaman Teyze olacağımı öğrenmem!Sanırım bu konuda o kadar mutlu olmamıştım.O zaman ilk okul aşkımın sevgilisinden ayrılması?Berbat bir mutluluk ama hayır buda değil.Sonuçta onunla ben… Olmaz! Kuzenimin bana yaptığı bir espride onu mat etmem!Ah hayır,En komiği;Küçk yaşarın ilk kelimesinin “HALA” olunca ,yengeme şöyle bir bakış atmam.Allah aşkına çocuk iki saniye sonra “ANNE” dediğinde resmen renk değiştirdim…Yada çevremde yeni tanıdığım insanların beni fazla sessiz buldukları anda laf sokmaya çabalarken,bunun en komik yanı hiç tanımadığım insanın bana “YOBAZ” kelimesini kullanıp hiç karşılık beklemediği için “Ah aynaya bak tatlım” demek kadar güzel bir anım yok.Mutluyum belki aşırı derecede,ayaklarımı yerden kesecek bir mutluluk değil belki ama mutluyum.Hayatımda iyi anılarım kadar kötü anılarımda var.Kimin Yok ki?
Çoğu insana göre deprasif davranıyorum.Tamam bu çoğu insanlardan kasıt –yani büyük bölüm- Annem.Bir tartışmamızda “Neden yalnızlığı seçiyorsun?Neden mutlu olamıyorsun?”dedi. Pekala size soruyorum, neden?Çünkü atladığımız ufak ama etkili bir detay var.Kimse hüzünlü anında,mutlu olduğu anı hatırlamıyor.Mutlu olduğu anda,hüzünlü anını hatırlamadığı gibi.
“Bu gün çok mutluyum , çünkü sınavı kazandım”.Çok güzel bu gün mutluyuz,peki dün ne olmuştu da karaları bağlamıştık…Güzel detay değimli?Annem bana o soruyu sorduğunda,bu konu hakkında kafa patlattım.Neden mutlu olamadığımı bilmiyorum..Ama yukarıda bahsettiğim gibi mutlu anılarımda var.Peki neden Yalnızlığı seçiyorum?Çünkü yalnızken kendime daha az yalan söyleye biliyorum.Çünkü o zaman karşımda kendimle beraber kandıracak kimse olmuyor.Çünkü o zaman olacak-oldu kavramını unutmak daha kolay.
Karşımdakini kandırmak kolay.İç sesi unut,büyük hedef seç,olmayacağını unut,Mutlu görün,dişleri göster,gözleri kıs,daha mantıklı konuş,olmadı plan değiştir….
Yalnızken bunlar yok,yalnızken daha sade hayatın,sadece sen ve iç sesin.Kandıracak kimse yok,sana umut verecek hiç kimse yok,Yalan yok,büyük hedef yok,a*tal belkiler yok!Dedim ya bu “YALNIZLIK”başka bir anlam,ifade,sözcük ve a*tal bir kavram yok,YALNIZSIN!
a*tal gibi görünüyorum karşıdan belki ama önemli olan ne var biliyormusun? KORKUYORUM!
Bütün bu kalkanlar yitip gittiğinde,büyük bir hayal kurup olmamasından korkuyorum.Şuan olduğumdan daha az şükretmekten korkuyorum.Aşık olmaktan,güvenmekten,umut beslemekten,mutlu olmaktan,umutsuzluktan,Erkeklerden,kadınlardan,aptallardan,akıllılardan,çocuklardan,büyüklerden,gelmişten ve geçmişten hepsinden korkuyorum.Çok yemekten,Kilo almaktan,göz yaşından,hasta olmaktan,elimi uzatmaktan,karşıdan karşıya geçmekten,çikolata yemekten,meyveyi fazla kaçırmaktan korkuyorum.Kısacası hayattan korkuyorum…



Masum çocukluğumun pembe anıları var bazen.Yüzümde kocaman bir gülümseme ile hatırladığım.Küçük bir kız çocuğunun,toz pembe hayallerinde beklediği beyaz atlı prensim var benimde.BABAM.Kendini düşünmeksizin sürekli çalışan,ufacık üzüntümde beni sonsuza kadar dinleyen,tüm korkularımdan beni kurtaran biricik prensim benim o.Belki çok kreşe olacak ama bu korkularımla çatışan benim en büyük müttefikim var.Aslında beni yekten var eden umutlarım….
Ben kim miyim?Aranızdan biri....