Bana uzattığın bit buket sevgiyi almaya korktu ellerim.İlk defa titredi çekindi tutmaya o sevgiyi.
Etraf buram buram sevgi kokarken benim için benim içim sanki buz kesti.dona kaldım birden niye böyle olduğumu bilmiyorum ama sevgi gözümü korkutmuştu.
Sevgi her zaman acımı verirdi insana.
İllakide bir parçasını alevler içinde yakar daha sonrada ardına bakmadan gidermiydi.
Sevgi bu kadar acımasızmıydı.
Zamanlama önemlimiydi ki aşkta.
O kalbin habersiz misafiri değilmiydi.Benide bu haliyle yakmadı mı?
Beni eline alıp duvardan duvara vurup kalbimi kor ateşlerde yakıp daha sonrada kapanmayacak yaralar bırakıp giden o değilmiydi? Bunun için mi sevgiden bu kadar korkuyorum.
Ben ki yasakları dinlemeznerede imkansız şey varsa onu istemez miydim?Peki niye şimdi sevgiden kaçıyorum.
Önceden ben onu kovalar bulmak için ne çabalar harcardım.
Ya şimdi kapımın önünde duruyor ama kapıyı açmak için tereddüt ediyorum.İçeri girdiğinde yine üzülen ya ben olursam Dayanabilir miyim ki?bu darbeye kaldırabilir miyim?
Ama her şeyin bedeli yokmuydu.
Aşk her zaman mutluluk demek değil ya.
Dünyada en ağır bedeli aşk için ödüyoruz herhalde....

Tessekur