Daha onüç yaşında olmama karşın kendime oldukça güvenen bir çocuktum. Bu nedenle de o yıl küçük kasabamızın davul ve borazan topluluğu "The Apple Arrows" bandosunun önünde yürümeye gönüllü oldum.Çubuk çevirme konusunda pek iyi değildim. Yürüyüş çalışmalarında da tökezlememe karşın jimnastik becerilerim nedeniyle bu önemli görevin bana verildiğini düşünüyordum.Sonunda büyük yürüyüş günü geldi ve ben çubuğumu atmaya, çevirmeye, bandomu kalabalık yürüyüş yolu boyunca yürütmeye başladım. Ailem, arkadaşlarım hatta en sevdiğim öğretmenlerim bu yeni görevimde beni alkışlamak için gelmişlerdi. Bu benim için çok büyük bir deneyimdi; düşümün gerçekleşmesinin tadını çıkarıyordum.Birden omzumda sert bir el duyumsadım ve kulağımın dibinde rahatsız edici bir ses duydum. Bu el ve ses bando müdürüne aitti. Beni tam zamanında çevirmişti. Ben de böylece bandonun iki blok ötedeki yöne doğru ilerlediğini görebildim.

O gün aldığım derslere gelince:

1-Kendinizi çok ciddiye almayın.

2-İyi bir insan olabilmek için içgüdü ve kendini beğenmişliğin ötesinde şeyler gerekir.

3-İyi bir önder okların doğru yönü gösterdiğinden emin olmak için arada sırada arkasına da bakar.

4-Ne kadar koşarsanız koşun, bir kez şaşırdınızsa yönünüzü ilerleyen bir grubu yakalamanız zordur!