Saf bir kişi bir kuşluk vakti koşa koşa Hazret-i Süleyman’ın adalet sarayı*na sığındı.
• Yüzü gamdan korkudan sararmış iki dudağı mosmor kesilmişti. Hazret-i Süleyman ona; “Efendi! Sana ne oldu?” diye sordu.

• Adam; “Azrâil bana öyle öfkeli öyle kin güder bir gözle baktı ki...” dedi.

• Hazret-i Süleyman; “Peki.” dedi. “Sen şimdi benden ne istiyorsun? Onu söyle!” Adam; “Ey canları koruyan büyük varlık! Rüzgâra emret de...

• Beni buradan Hindistan’a götürsün; belki kulunuz oraya gidince canı*nı kurtarmış olur.”

• Hazret-i Süleyman rüzgâra emretti. Rüzgâr da o adamı aldı hemen deniz üstünden uçurarak Hindistan’ın iç taraflarında bir yere götürdü.

• Ertesi gün dîvân kurulmuştu. Herkes Süleyman’ın huzuruna gelmişti. Hazret-i Süleyman Azrâil’e dedi ki:

•”Senin korkundan bana gelip sığınan o müslümana onu canından malından evinden barkından ayırmak avare etmek için mi öyle öfkeli baktın?”

• Azrâil dedi ki: “Ben ona öfkeli bakmadım. Ben onu yol üstünde gör*düm de şaşırdım kaldım bu sebeple ona şaşkın şaşkın baktım.


• Çünkü Cenâb-ı Hakk bana `Onun canını bugün Hindistan’da al’ diye buyurmuştu.

• Şaşırdım da kendi kendime dedim ki: `Bu adamın yüzlerce kanadı bile olsa onun bugün Hindistan’a varabilmesi çok uzak çok zor’.”

• Ey yoksulluktan ilâhî takdirden korkan ve ihtiraslarına kapılan kişi; sen bütün dünya işlerini buna kıyas et gözünü aç da hakîkati gör.

MESNEVİDEN