Kollarımda Istanbul, Aklımda Sen!

Boğaz’ın gri-mavi suyuna dalmış gözlerim, yolculuğuma yarenlik ediyor martılar. Kollarımda İstanbul, aklımda sen; aşık olduğum şehre, seni anlatıyorum.

Vapurun ortalığı yıkan düdük sesiyle bozuluyor sevişmemiz. Oysa İstanbul ve ben ne tutkulu bir çiftiz. Etrafıma bakıyorum, dalgalar yaratıyor denizin üstünde bir gelin gibi süzülüşü geminin.

Bu gemide bir şeyler eksik! Simitle çay, Kızkulesi’ne karşı tüttürülen bir sigara ve genç aşıklar.. Onlar yoklar burada! En son ne zaman birbirlerine sevdalı bakan bir çift gördüm? Oysa Beşiktaş’tan Kadıköy’e her gün defalarca insan taşıyan bu gemilerin, en az martılar kadar tanıdık simaları genç aşıklar değil midir?

Harem’e yanaşıyor arabalı vapur; insanlar koşarak iniyorlar. Bu telaşları niye? Bekleyenleri olmalı! Çoğu; bir bekleyeni olmasının ne büyük bir hediye olduğundan habersiz..

Ey Aşk; seni nasıl özledim, bilemezsin! Çevremi saran aşıkların renklerine hasretim. Bir cüzdanın içinden, sevilenin sararmış bir resmi çıksın istiyorum. Okurken, gözlerinden dökülen yaşlarla mürekkebi bozulmuş mektuba dalıp giden birini görmek istiyorum. Çok mu eskidim, özlediklerim mi çok eski?

Ne zaman şu Kızkulesi’nin önünden geçsem, adını fısıldarım. Sanki kıyıdan el sallar hayalin. Bilir İstanbul beni, sırlarımı, ikimizi. Beşiktaş’tan Kadıköy’e uzun sürer yolculuk ve hep yüreğimin orta yerine yerleşir bir sızı. Her sokağında bir anım olan Üsküdar, göz kırpar kimse görmeden, gülümserim.

Gözümden bir damla akar, rüzgarla savrulur, bir martıya çarpar. Sendeler bir an martı çünkü bilir gözyaşıyla denizin suyu arasındaki farkı. Bir anda geminin etrafını martılar sarar. Sen, eşlik ediyorlar sanırsın ama martılar hep, o bir damla gözyaşının sahibini arar…

Candan Ünal