Avusturalya Mektubu

Hani demiştin ya; “gittin kaybolmadan yaz” diye işte yazıyorum… Aslında bir yanım kayboldu, gömüldü bir yerlere ama hayattayım elhamdulillah. Geçtiğim yollarda bir iz sürüyorum; bana, bize benzeyenin izini.

Yine yağmur yagıyor . Yağmur damlaları akarken içimdeki sızının bir kısmını da alıp götürüyor .İmanın, inancın uzak kaldığı bu mekanlara rahmet yağıyor. Her yağmur beni orada hissettiriyor. Toprağın , okaliptus ağaçlarının kokusunu içime çekiyorum. Üşüyorum ama içeri geçmeyeceğim. Orhan Hakalmaz söylüyor kulaklığımda; ben bu türküleri ne de çok seviyorum.

Ülkemde bana , sıradan gelen şeyler başkalarına göre ne kadar farklıymış? Biliyor musun ne çaydanlık ne çay bardağı var burada. çayı da orada ki gibi sıcak içemiyoruz. Bir çay keyfimiz vardı yanında demlenen muhabbetimizle , artık oda yok.

Geldiğimden beri her seye alıştım da şu lokantaların garip baharat kokularına alışamadım. İyi tarafından bakarsak artık yemek kokularından mekanın hangi millete ait olduğunu biliyorum ve dünya haberlerini arkadaşlarımdan takip ediyorum biliyor musun özlemi bilmeyen, bu sözcükten bıkmıştır ama ben bıkamıyorum çünkü onunla yaşıyorum. ‘Anne’ demeyi çok özledim. Pembe yanaklı yeğenime sarılmayı, kumaşcıdan kumaş alıp dikiş makinama var gücümle asılmayı, bakkaldan ekmek almayı, şu taksilerin korna seslerini bile özledim. Ah keşke yine memleketimde olsaydım da yolda geçen arabanın üzerime sıçrattığı çamurlu suya kızsaydım.

Şu meşhur köprüyü , Harbour Bridge’i gördüm. Demir yığınından oluşmuş sanki. Ruh yok, maneviyat yok. Nerede bizim bakmaya doyamadığımız Boğaziçi Köprüsü? Bir hayal silsilesi dolaşıyor şu ara aklımda, ruhumda. Geleceğe dair hiç bir endişem yok. Rabbim bunu nasib ettiyse biliyorum herşeyin bir sebebi var. Benim de bir sebebim var sebeplerim var ve buradayım.Yine uçak geçiyor. Allah’im ömrümde görmedigim kadar uçak gördüm buraya geldiğimden beri. Her gün defalarca. Her geçeni de görmez ki insan. Takılıyor gözlerim işte. Her geçisinde “ben ne zaman bineceğim ne zaman ülkeme yol alacağım” , diyorum. Meğer sadece ben öyle değilmişim. Geçenlerde bir arkadaşım “artık uçak geçmesin görmek istemiyorum” diye ağladı. Ben de oturup onunla ağladım. Bahanemiz bu ya , halimiz perişan.

Dua et, hem benim için hem arkadaslarim için. Ilk geldiğimde kabullenemiyordum. Bu kadar iyi insanlar ama müslüman değiller. “Allah onlara da hidayet nasib etsin”, diye cok ağladığım olmuştur. Meğer biz büyütüldüğümüz, yetiştirildiğimiz topraklarda , dünyadan bihaber yaşıyormuşuz . Sınıfım ki çoğu arkadaş başımdaki örtüye anlam veremiyor, merak ediyorlar. Onların karşılaştıkları ilk müslüman benim ve biliyorum yaptığım küçük yanlışlıkların bile benden değil dinimden kaynaklandığını düşünecekler. Çok ilginç ama kendime orda olduğumdan çok daha fazla dikkat etmem gerekiyor bunun için her fırsatı değerlendiriyorum. Burda olmamın sebeblerinden biride bu değil mi zaten?

Memleketimin her karışına, üzerinden gelip geçen herkese benden selam olsun.
Yazdığım ve hasret duyduğum herşeyin tadını çıkar. Ayrılmadan ve kalemi bırakmadan son söz: sevdiklerine ‘seni seviyorum’ demekten vazgeçme. Her şeye alışıyor da insan var olmayana , yokluğuna alışamıyor.

Selametle kal dostum,

Tuba Ünal